Στη καθημερινότητά μας σκεφτόμαστε πολλά, εκφράζουμε, όμως, λίγα και γράφουμε ή για την ακρίβεια υπογράφουμε ακόμα πιο λίγα. Τα γραπτά μένουν! Ο προφορικός λόγος προσφέρει ευελιξία «δεν το είπα έτσι ή δεν εννοούσα αυτό ή δεν κατάλαβες καλά» και άλλα τέτοια. Όταν, όμως, γράφεις την άποψη σου, όταν η σκέψη σου περνάει από τη βάσανο του γραπτού λόγου, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τότε μπορείς να πεις «έκανα λάθος», δεν μπορείς, όμως, να πεις «δεν εννοούσα αυτό ή δεν κατάλαβες καλά». Όλα αυτά, βέβαια, υπό την προϋπόθεση πως ο λόγος γραπτός ή προφορικός απευθύνεται σε ανθρώπους που διαθέτουν τη κοινή λογική. Σε κάθε περίπτωση ο γραπτός λόγος έχει άλλη βαρύτητα. Όταν λέμε φυσικά γραπτό λόγο εννοούμε το δημόσιο γραπτό και ενυπόγραφο λόγο και όχι αποσπάσματα από το προσωπικό μας ημερολόγιο. Έχει ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα ο λόγος, γραπτός ή προφορικός, όταν μέσω αυτού καταθέτεις την άποψή σου για Ζητήματα που απασχολούν ευρύτερα την κοινωνία. Για Ζητήματα που προκαλούν διαφωνίες, για Ζητήμα

Σ αυτές τις ευρωεκλογές πολύς λόγος γίνετε για την ενδεχόμενη αποχή. Τι κι αν το Σύνταγμά μας ορίζει την υποχρεωτικότητα της ψήφου, τι κι αν καθημερινά μας μιλάνε για την αναγκαιότητα της ψήφου , τι κι αν όλα τα κόμματα θέλουν την αποχή μεταφρασμένη σε δικούς τους ψήφους. . Η αποχή παρόλο που τυπικά δεν αποτελεί δικαίωμα, μιας και το σύνταγμα μας θεσπίζει την υποχρεωτικότητα της ψήφου, στην πρακτική εφαρμόζεται είτε ως τρόπος πολιτικής έκφρασης , είτε ως στάση ωχαδερφισμού και ατομικότητας. Το Ζήτημα είναι άλλο. Αποτελεί η αποχή πολιτική πράξη ναι ή όχι? Πολιτική πράξη σημαίνει πολιτική επιλογή για συγκεκριμένο, κοινό σκοπό . Αν λοιπόν όσοι επιλέξουν την αποχή θέλουν να πουν κάτι με αυτήν την πράξη καλώς πράττουν. Αν όμως απλά θέλουν να πάνε σε κάποια παραλία –που και αυτός είναι ένας σκοπός αλλά ατομικός – τότε δεν μιλάμε για πολιτική πράξη αλλά για ωχαδερφισμό. Ένα επιπλέον ζήτημα που τίθεται είναι αν η πολιτική πράξη, η πολιτική επιλογή, έχει αξιολογηθεί ως προς της συνέπειες