Το ποτήρι ξεχείλισε -χωρίς την τελευταία σταγόνα- η φτώχεια και η εξαθλίωση επεκτείνεται, η ανεργία αυξάνει, ο φόβος περισσεύει, η αβεβαιότητα έγινε το μόνο βέβαιο, και η αγανάκτηση, μοιραία, βγήκε στο δρόμο! Και βγήκε όπως είναι: βουβή, θορυβώδης, οργισμένη, μουδιασμένη, μαζική, αγανακτισμένη μα και λίγο αισιόδοξη.. Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή τη φορά χωρέσαμε πολύ αγανάκτηση… Γεμίσαμε, μπουχτίσαμε, σκάσαμε, μα λέγαμε χωράει λίγο ακόμη, έχει ακόμη λίγο τόπο η οργή, κρατάει λίγο ακόμη η προσδοκία, δε μπορεί, κάποιος θα μας σώσει και θα το μάθουμε από τον καναπέ μας, βλέποντας τις ειδήσεις του MEGA! Μα το φως στο τούνελ δεν φαινότανε, οι θυσίες ενός έτους όχι μόνο δεν έφεραν αποτέλεσμα, μα ζητούσαν κι άλλες θυσίες, κι άλλη απορύθμιση στις εργασιακές σχέσεις, κι άλλες περικοπές μισθών, κι άλλους φόρους, κι άλλα λουκέτα στις επιχειρήσεις, κι άλλη ανεργία, και μεγαλύτερη φτώχεια, και άλλα πολλά…Κι όλα αυτά έβγαλαν την αγανάκτηση στις πλατείες... Και τώρα που βγήκε έξω η αγανά