Με αφορμή τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας , την οικονομική κρίση και τη συνακόλουθη πτώση του τζίρου, τέθηκε το ζήτημα της λειτουργίας των καταστημάτων του κέντρου την τελευταία Κυριακή του έτους, για την ανακούφιση των πληγέντων. Ακολούθησε το γνωστό μπάχαλο , η διεκδίκηση και από άλλους εμπορικούς συλλόγους να λειτουργήσουν τη συγκεκριμένη Κυριακή και κάπως έτσι άρχισε να συζητιέται το ζήτημα της κατάργησης ή όχι της Κυριακής ως αργίας. Καταρχήν όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι εμπλεκόμενοι δηλώνουν υπερασπιστές της αργίας.
Μια προσεκτικότερη ανάγνωση όμως γεννά ερωτήματα. Ακούστηκαν επιχειρήματα του τύπου « κινδυνεύουν να απολυθούν οι εργαζόμενοι εξαιτίας της πτώσης του τζίρου» , « οι εργαζόμενοι θέλουν να εργασθούν γιατί είναι μια οικογένεια με τους εργοδότες» , « οι καταναλωτές θέλουν να στηρίξουν τα μαγαζιά του κέντρου και επιπλέον δεν πρόλαβαν να κάνουν τα ψώνια τους» « μπορεί να εργασθεί όποιος θέλει» κλπ, κλπ .
Με τον κοινό νου η λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή 28/12, επιφέρει κέρδη ή ανακούφιση αν προτιμάτε στους επιχειρηματίες.
Σίγουρα όμως κανείς εργαζόμενος δεν θα ήθελε να απουσιάζει από το σπίτι του χρονιάρες μέρες.
Σίγουρα η διατήρηση ή όχι των θέσεων εργασίας δεν θα εξαρτηθεί από την αύξηση του τζίρου μιας ημέρας.
Σίγουρα κανείς εργαζόμενος δεν θα αρνηθεί να εργασθεί γιατί πολύ απλά φοβάται την επικείμενη απόλυσή του.
Σίγουρα οι καταναλωτές θέλουν να βρουν ανοιχτά τα καταστήματα πάντα και παντού, γιατί νομίζουν ότι τους βολεύει, στην ουσία όμως καταργεί και από τους καταναλωτές ότι ελεύθερο χρόνο τους έχει απομείνει.
Μέσα σε όλα αυτά βγαίνει και ο «Ζορό» της Αυτοδιοίκησης και προτείνει την λειτουργία των καταστημάτων και την πρώτη Κυριακή του επόμενου έτους ενώ ο Καρατζαφέρης προτείνει κάποιες Κυριακές το έτος. Κάποιοι άλλοι « εκπρόσωποι» των πολυκαταστημάτων προτείνουν ευθέως κατάργηση της Κυριακής ως αργίας.
Το ζήτημα είναι πόσο τυχαία είναι όλα αυτά και ποιοι ωφελούνται από μια ενδεχόμενη κατάργηση της Κυριακής ως αργίας.
Σίγουρα δεν ευνοούνται οι εργαζόμενοι , σίγουρα δεν ευνοούνται οι καταναλωτές και άρα σίγουρα δεν ευνοείται η πλειοψηφία. Ευνοούνται, αντίθετα, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και πιθανόν και ένα σύστημα που διατηρείται από το κεφάλαιο και δεν επιθυμεί να «δίνει» ελεύθερο χρόνο στον πολύ κόσμο. Το σύστημα δεν επιθυμεί να «δίνει» ελεύθερο χρόνο γιατί έχει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και μάλλον πιστεύει πως «Όσο εργάζονται τόσο δεν γνωρίζουν , τόσο δεν διαμαρτύρονται , τόσο δεν κινδυνεύουμε».
Η δημοκρατία όμως θέλει και ελεύθερο χρόνο.
Μπορεί για την λειτουργία των καταστημάτων και την οικονομική μεγέθυνση τους να χρειάζεται η κατάργηση της Κυριακής ως αργίας, για τη σωστή λειτουργία όμως της Δημοκρατίας απαιτείται ελεύθερος χρόνος. Η διασφάλιση του ελεύθερου χρόνου και της ποιότητας ζωής των πολιτών, είναι πρωτίστως υποχρέωση του Κράτους. Όταν το κράτος αδιαφορεί ή υπονομεύει τα ποιοτικά αυτά στοιχεία τότε υπάρχει πρόβλημα με την ποιότητα της Δημοκρατίας , τότε εκδηλώνονται φαινόμενα παθογένειας , τότε σίγουρα, σοβεί μια νέα κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Μια προσεκτικότερη ανάγνωση όμως γεννά ερωτήματα. Ακούστηκαν επιχειρήματα του τύπου « κινδυνεύουν να απολυθούν οι εργαζόμενοι εξαιτίας της πτώσης του τζίρου» , « οι εργαζόμενοι θέλουν να εργασθούν γιατί είναι μια οικογένεια με τους εργοδότες» , « οι καταναλωτές θέλουν να στηρίξουν τα μαγαζιά του κέντρου και επιπλέον δεν πρόλαβαν να κάνουν τα ψώνια τους» « μπορεί να εργασθεί όποιος θέλει» κλπ, κλπ .
Με τον κοινό νου η λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή 28/12, επιφέρει κέρδη ή ανακούφιση αν προτιμάτε στους επιχειρηματίες.
Σίγουρα όμως κανείς εργαζόμενος δεν θα ήθελε να απουσιάζει από το σπίτι του χρονιάρες μέρες.
Σίγουρα η διατήρηση ή όχι των θέσεων εργασίας δεν θα εξαρτηθεί από την αύξηση του τζίρου μιας ημέρας.
Σίγουρα κανείς εργαζόμενος δεν θα αρνηθεί να εργασθεί γιατί πολύ απλά φοβάται την επικείμενη απόλυσή του.
Σίγουρα οι καταναλωτές θέλουν να βρουν ανοιχτά τα καταστήματα πάντα και παντού, γιατί νομίζουν ότι τους βολεύει, στην ουσία όμως καταργεί και από τους καταναλωτές ότι ελεύθερο χρόνο τους έχει απομείνει.
Μέσα σε όλα αυτά βγαίνει και ο «Ζορό» της Αυτοδιοίκησης και προτείνει την λειτουργία των καταστημάτων και την πρώτη Κυριακή του επόμενου έτους ενώ ο Καρατζαφέρης προτείνει κάποιες Κυριακές το έτος. Κάποιοι άλλοι « εκπρόσωποι» των πολυκαταστημάτων προτείνουν ευθέως κατάργηση της Κυριακής ως αργίας.
Το ζήτημα είναι πόσο τυχαία είναι όλα αυτά και ποιοι ωφελούνται από μια ενδεχόμενη κατάργηση της Κυριακής ως αργίας.
Σίγουρα δεν ευνοούνται οι εργαζόμενοι , σίγουρα δεν ευνοούνται οι καταναλωτές και άρα σίγουρα δεν ευνοείται η πλειοψηφία. Ευνοούνται, αντίθετα, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και πιθανόν και ένα σύστημα που διατηρείται από το κεφάλαιο και δεν επιθυμεί να «δίνει» ελεύθερο χρόνο στον πολύ κόσμο. Το σύστημα δεν επιθυμεί να «δίνει» ελεύθερο χρόνο γιατί έχει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και μάλλον πιστεύει πως «Όσο εργάζονται τόσο δεν γνωρίζουν , τόσο δεν διαμαρτύρονται , τόσο δεν κινδυνεύουμε».
Η δημοκρατία όμως θέλει και ελεύθερο χρόνο.
Μπορεί για την λειτουργία των καταστημάτων και την οικονομική μεγέθυνση τους να χρειάζεται η κατάργηση της Κυριακής ως αργίας, για τη σωστή λειτουργία όμως της Δημοκρατίας απαιτείται ελεύθερος χρόνος. Η διασφάλιση του ελεύθερου χρόνου και της ποιότητας ζωής των πολιτών, είναι πρωτίστως υποχρέωση του Κράτους. Όταν το κράτος αδιαφορεί ή υπονομεύει τα ποιοτικά αυτά στοιχεία τότε υπάρχει πρόβλημα με την ποιότητα της Δημοκρατίας , τότε εκδηλώνονται φαινόμενα παθογένειας , τότε σίγουρα, σοβεί μια νέα κοινωνική έκρηξη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Σχόλια