Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το κάλεσμα που έφτασε στο email μου για τα εγκαίνια νέου blog,(anileos.blogspot.com) ενός ακριβού φίλου και αντί άλλων συστάσεων το δημοσιεύω χωρίς την άδεια του καλεστή!
Καλοί μου φίλοι,
Σας καλώ σε τούτα τα άτυπα και διακριτικά εγκαίνεια μιας σεμνής αλλά μετρημένα φιλόδοξης προσπάθειας για ουσιαστική επανασύνδεση μαζί σας, σαν τον παλιό καλό καιρό που είμαστε νέοι φοιτητές ή φαντάροι με όνειρα και όρεξη. Επανασύνδεση μέσα από την τριβή με θέματα που μας απασχολούν από την επικαιρότητα, την πολιτική, την οικονομία, την φιλοσοφία, την νομική, τις θετικές επιστήμες, την οικογένεια, τη θρησκεία, το ωραίο φύλο, οτιδήποτε.
Με μεγάλη καθυστέρηση ανακάλυψα κι εγώ τελευταίος και καταϊδρωμένος αυτό που για χρόνια άκουγα αλλά δεν γνώριζα, τα BLOGs.
Ιδού λοιπόν η πρόσκληση: http://anileos.blogspot.com/
Μου λείπουν οι παλιές μας ατέρμονες κουβέντες, οι διαφωνίες, οι συνθέσεις, το πάθος. Θα θελα αυτά να τα ξανασυστήσουμε και να διεκδικήσουμε και πάλι το δικαίωμα (το προνόμιο) στην διανοητική έστω συντροφικότητα. Να μην επιτρέψουμε στην καθημερινότητα που καταπίνει το χρόνο, το σώμα και την πυξίδα της ζωής μας, να μας καταληστέψει ολότελα από αυτή την συντροφικότητα που μάθαμε να τη λέμε φιλία, όταν ακόμη πιστεύαμε στο νόημα των μεγάλων λέξεων.
Ώρες - ώρες νιώθω σαν το Ροβισώνα Κρούσο, μόνος σ’ ένα έρημο νησί (της Αλβιόνας) μιλώ στον εαυτό μου. Ιδιαίτερα έτσι που παν τα πράγματα στην Ελλάδα με πιάνει απελπισία. Αφού άλλο τίποτε δεν μπορώ να κάμω, κάθομαι λοιπόν να γράφω. Θέλω όμως κάποιος καλός φίλος (κι όχι κατ’ ανάγκη το ευρύτερο κοινό) να είναι στην άλλη άκρη και να με προκαλέσει, να μου αντιτάξει μια γνώμη καλύτερη, μια σκέψη που να με πάει και μένα ένα βήμα παρακάτω, είτε το θέμα είναι μικρό είτε μεγάλο.
Σαν πρώτο έναυσμα, και προκειμένου να μην κάνω κάλεσμα σε “άδειο μαγαζί”, έχω πετάξει, όπως – όπως, δυο-τρία κειμενάκια, ίσα μήπως και ξεκινήσω μια κουβέντα.
“Ανίλεος” ως προς την κρίση, “Ανίδεος” ως προς τη γνώση, έχω βαλθεί να πείσω και πάλι τον εαυτό μου πως δεν είναι Αδύνατο το Ιδεατό, με μόνη παρηγοριά ότι τελικά η τόση ... άγνοια ίσως και να μπορεί από μόνη της να συγχωρεί τόση ... ελπίδα.
Αλλά και η γνώση που ψάχνω μέσα από τούτη την ανταλλαγή δεν είναι το αντίδοτο της ελπίδας, αλλά, θέλω να πιστεύω (ως γνήσια αισιόδοξος), το αληθινό μέτρο της.
Δεν με ενδιαφέρει να το ανοίξω τούτο το παράθυρο στο ευρύ κοινό (αν και όποιος τυχαίος περαστικός θα είναι καλοδεχούμενος). Δεν ψάχνω για πλατείες και αγορές, αλλά για το παλιό μικρό “ταβερνάκι” που δυο και τρεις πίναμε ένα κρασί, που εναλλάξ κουβαλούσαν οι ξεμέθυστοι τους μεθυσμένους, που ό,τι ωραίο και ότι μεγάλο το κουβεντιάζαμε ανοιχτά.
Ό,τι προαιρείστε το λοιπόν. Βγήκα κι εγώ σαν άλλος Διογένης, διακονιάρης με το φαναράκι μου κι αντί για ανθρώπους ψάχνω για λόγους και αντίλογους. Τους ανθρώπους (πιο τυχερός εγώ από το Διογένη) τους έχω ήδη βρει από καιρό ... Μα φοβούμαι τώρα μη τους χάσω μέσα στην ομίχλη του χρόνου. Εξού και το φαναράκι...
Μιά λέξη, δυο γραμμές, ό,τι προαιρείστε. Ξέρω πως ο χρόνος είναι λίγος, πολύτιμος και αλλού ήδη ταγμένος και χρωστούμενος
Καλώς ορίσατε
Σχόλια