Του Γιώργου Μακράκη, Προέδρου Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ
Εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού εισήλθαν στη ζωή των εργαζομένων νέες μορφές εργασίας. Εξ αποστάσεως εργασία, τηλεργασία, εκ περιτροπής εργασία. Η «βίαιη» και αναγκαία προσαρμογή των εργαζομένων και των επιχειρήσεων στις νέες συνθήκες μπορεί να πει κανείς ότι αποτελεί ένα θετικό βήμα, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες. Η εισαγωγή των νέων μορφών εργασίας στη ζωή των εργαζομένων είναι ίσως πρωτόγνωρη, ίσως αναγκαία και ίσως διαμορφώνει το μέλλον της εργασίας!
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν λόγο να φοβούνται την είσοδο των νέων μορφών εργασίας στις εργασιακές σχέσεις, κάποια στιγμή θα γινόταν! Έγινε τώρα, κάτω από την πίεση της πανδημίας ή για να ακριβολογούμε γενικεύτηκε τώρα, ως επίσημη πλέον μορφή εργασίας. Υπό κανονικές συνθήκες η εισαγωγή των νέων δυνατοτήτων της τεχνολογίας στην εργασία θα μπορούσε να ειδωθεί θετικά από τους εργαζόμενους, ως δυνατότητα. Περισσότερος και ποιοτικότερος ελεύθερος χρόνος, λιγότερη αλλά ποιοτικότερη εργασία, ίδια και καλύτερα αποτελέσματα για τους εργοδότες κλπ, κλπ. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να φοβούνται, αλλά πρέπει να είναι έτοιμοι. Πρέπει να είναι έτοιμοι γιατί η μεγάλη απειλή, ο μεγάλος εχθρός της μετεξέλιξης της εργασίας, είναι η ανεργία, δομικό στοιχείο του συστήματος. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να είναι σίγουροι ότι μετά το τέλος αυτής της περιπέτειας η μισθωτή εργασία θα δεχθεί πιέσεις, πιέσεις με τη μορφή των απολύσεων, των μειώσεων του χρόνου εργασίας και άρα της μείωσης των μισθών, πιέσεις για την καθιέρωση των νέων μορφών εργασίας ως κύρια μορφή οργάνωσης της. Ήδη εισήχθησαν νέες διατάξεις στο εργατικό δίκαιο –αναστολή συμβάσεων κλπ.
Αρκετοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη μπορεί να είναι άνεργος το 2050, αν δεν αλλάξει κάτι στην κοινωνική και οικονομική οργάνωση.
Το βέβαιο είναι ότι μπαίνουμε σε ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης της εργασίας, σ’ ένα μοντέλο που η μεγάλη απειλή της ανεργίας θα καταστήσει τους εργαζόμενους αναλώσιμους και τους μισθούς διαπραγματεύσιμους προς τα κάτω.
Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και κυρίως τα συνδικάτα πρέπει να κατανοήσουν ότι θα δεχθούν τεράστιες πιέσεις σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών, αμέσως μετά τη λήξη της πανδημίας. Στο όνομα των άδειων ταμείων, στο όνομα της ανάπτυξης, όπως την εννοούν, στο όνομα της αποκατάστασης της οικονομίας, που σημαίνει αποκατάσταση της κερδοφορίας για τους λίγους, θα κληθούν, πιεζόμενοι, να βάλουν πλάτη. Οι νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, οι νέες κοινωνικές ανάγκες, τα νέα στοιχήματα, θα θέτουν συνεχώς τους εργαζόμενους σε νέα διλήμματα. Χαμηλοί μισθοί, χαμηλότεροι μισθοί, λιγότερα δικαιώματα, μεγάλη ανεργία. Ίσως αυτό να είναι το τοπίο των εργασιακών σχέσεων. Σ’ αυτό το νέο τοπίο οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι έτοιμοι, ενωμένοι και αποφασισμένοι.
Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους, χωρίς μείωση μισθών και δικαιωμάτων. Η μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς μείωση των μισθών, είναι πλέον εφικτή. Η μείωση του χρόνου εργασίας θα πιέσει την ανεργία προς τα κάτω και ίσως δημιουργήσει μια κοινωνία ευημερούσα, όπου η μισθωτή εργασία θα πρωταγωνιστεί! Οι σημερινές συνθήκες εργασίας έχουν φτάσει στο τέλος τους. Εργαζόμενοι που ο μισθός τους, ο μισθός μας, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές απαιτήσεις, εργαζόμενοι με πολλές ώρες εργασίας, χωρίς ελεύθερο χρόνο, χωρίς ποιοτικό ελεύθερο χρόνο, ανεργία στα ύψη και αν συνεχίσουμε έτσι, έρχονται νέες γενιές ανέργων…
Αναγκαία λοιπόν η μετεξέλιξη της εργασίας, αλλά προς ποια κατεύθυνση? Στην κατεύθυνση της αύξησης των κερδών των επιχειρήσεων μέσα από τη φτηνή εργασία ή στην κατεύθυνση μια κοινωνίας αλλιώτικης μ ένα αληθινό δημόσιο σύστημα υγείας και παιδείας, που θα διασφαλίζει τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα?
Ας είμαστε, λοιπόν, καλά, ας περάσουμε όρθιοι την πανδημία και ας μετατρέψουμε την κρίση σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με λιγότερη δουλειά, με αξιοπρεπείς αμοιβές, με δουλειά για όλους. Για μια κοινωνία αλληλέγγυα και ευημερούσα! Περισσότερος ποιοτικός χρόνος για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, λιγότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις και μια νέα εργασιακή και κοινωνική κουλτούρα. Όλα αυτά είναι βέβαιο πως δεν θα δοθούν στους εργαζόμενους, δεν θα δοθούν στην κοινωνία ως έπαθλο για την κοινωνική επιβίωση από την πανδημία του κορονοϊού. Όλα αυτά προϋποθέτουν τη βαθειά κατανόηση των επερχόμενων αλλαγών και την ετοιμότητα των εργαζομένων να διεκδικήσουν, με πίστη, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερες κοινωνικές συνθήκες.
Σχόλια