Το Ζήτημα της ανάκλησης του ειδικού γραμματέα κ Κουτούπη υπήρξε αφορμή για μια δημόσια συζήτηση που αφορά στο θέμα των επιλογών με το πρωτοφανές σύστημα της Ανοιχτής Διακυβέρνησης. Κατά τη γνώμη μου ανακύπτουν δυο σχετικά ζητήματα: 1. Το πρώτο ζήτημα αφορά στο θέμα των ίδιων των επιλογών. Θεωρώ ότι είναι λογικό σε μια τέτοια ανοιχτή διαδικασία να γίνονται και λάθη. Η διαδικασία είναι μαζική, ανοιχτή, εύκολη από πλευράς αιτήσεων και σίγουρα δημιουργεί ένα πρόβλημα διαχείρισης και μιας δικαιολογημένης καθυστέρησης. Όλα αυτά είναι περίπου φυσιολογικά και εκείνο που πρέπει να εξετάζουμε για να ασκούμε κριτική, είναι οι προθέσεις της Κυβέρνησης. Αυτές, οι προθέσεις, και μόνο από την επιλογή Κουτούπη φαίνονται να μην τίθενται σε αμφισβήτηση. 2. Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο θέμα των αιτούντων. Η διαδικασία είναι ανοιχτή και εύκολη. Ούτε παράβολα, ούτε ταχυδρομείο, ούτε επικυρώσεις… Αυτό, όμως, δε σημαίνει «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Η ανοιχτή διαδικασία θα έπρεπε να

Με αφορμή το θέμα της κατεδάφισης των παλαιών κτηρίων που θίγει στο παρακάτω άρθρο ο πολύ καλός φίλος, ο Αρχαιολόγος Γιώργος Τζωράκης, μου δίνετε η δυνατότητα να κάνω μια γενική τοποθέτηση για το Ζήτημα των κατεδαφίσεων. Έχουμε μια κακή συνήθεια ως λαός. Έχουμε τη συνήθεια να κατεδαφίζουμε και όχι να αξιοποιούμε, έχουμε τη συνήθεια να ισοπεδώνουμε αντί να επιλέγουμε, έχουμε τη συνήθεια να γκρεμίζουμε αντί να δημιουργούμε. Το άρθρο που παραθέτουμε αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη περίπτωση η οποία, ωστόσο, απεικονίζει εν πολλοίς τα παραπάνω: Το Ηρώον του Ηρακλείου - «Το Πάνθεον των Κρητών Αγωνιστών» Του Γιώργου Α. Τζωράκη* Επίκαιρο, δυστυχώς, για μια ακόμα φορά, το θέμα της κατεδάφισης των παλαιών κτηρίων της πόλης μας, δίνει μια καλή αφορμή για την αφήγηση της ιστορίας ενός ακόμα μνημείου, άγνωστου, μάλλον, στους πολλούς. Πρόκειται για το Ηρώον του Ηρακλείου στην Πλατεία Ελευθερίας, ανάμεσα στις οδούς Βίγλας και Πεδιάδος, του μοναδικού σωζόμενου δημόσιου κτηρίου μινωικής αρχιτεκτονικ

1η Δεκεμβρίου 1913... Η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα... Aπό το http://sofoscrete.blogspot.com/ Κατά την επανάσταση του 1821-1830 οι Κρήτες αγωνίστηκαν σκληρά, όπως και οι λοιποί Έλληνες, εν τούτοις είδαν με πόνο απερίγραπτο να μην συμπεριλαμβάνονται στα όρια του ελεύθερου κράτους, όπως αυτά καθορίστηκαν από το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830. Και αυτό γιατί έτσι θέλησε η ευρωπαϊκή διπλωματία και κυρίως η Αγγλία. Η αγγλική εξωτερική πολιτική δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι κάποια στιγμή δεν ήταν εύκολο γι’ αυτήν, ή ακόμη χειρότερο, αδύνατο, να χρησιμοποιεί ο στόλος της το λιμάνι της Σούδας. Ο στόχος αυτός συνδυαζόταν με το έτερο δόγμα της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ως ανάχωμα στην πάγια επιδίωξη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, της καθόδου δηλαδή της Ρωσίας στη ζεστή θάλασσα, το Αιγαίο. Και δεν εναντιώθηκε μόνο το 1830 η ευρωπαϊκή διπλωματία στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, αλλά πάντοτε όταν... οι Κρήτες επαναστατούσαν κατά της τ