Το Ζήτημα της ανάκλησης του ειδικού γραμματέα κ Κουτούπη υπήρξε αφορμή για μια δημόσια συζήτηση που αφορά στο θέμα των επιλογών με το πρωτοφανές σύστημα της Ανοιχτής Διακυβέρνησης. Κατά τη γνώμη μου ανακύπτουν δυο σχετικά ζητήματα:
1. Το πρώτο ζήτημα αφορά στο θέμα των ίδιων των επιλογών. Θεωρώ ότι είναι λογικό σε μια τέτοια ανοιχτή διαδικασία να γίνονται και λάθη. Η διαδικασία είναι μαζική, ανοιχτή, εύκολη από πλευράς αιτήσεων και σίγουρα δημιουργεί ένα πρόβλημα διαχείρισης και μιας δικαιολογημένης καθυστέρησης. Όλα αυτά είναι περίπου φυσιολογικά και εκείνο που πρέπει να εξετάζουμε για να ασκούμε κριτική, είναι οι προθέσεις της Κυβέρνησης. Αυτές, οι προθέσεις, και μόνο από την επιλογή Κουτούπη φαίνονται να μην τίθενται σε αμφισβήτηση.
2. Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο θέμα των αιτούντων. Η διαδικασία είναι ανοιχτή και εύκολη. Ούτε παράβολα, ούτε ταχυδρομείο, ούτε επικυρώσεις… Αυτό, όμως, δε σημαίνει «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Η ανοιχτή διαδικασία θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με τον ανάλογο σεβασμό από τη μεριά των πολιτών. Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι ως λαός δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες διαδικασίες και δυσκολευόμαστε να πεισθούμε. Πρέπει, όμως, να δίνουμε λίγο χρόνο για αποδείξεις.
Η αίτηση του κ. Κουτούπη αποτελεί, κατά τη γνώμη μου πάντα, πράξη πολιτικού θράσους! Βρίζουμε δημόσια, δηλώνουμε δημόσια τις ιδιοτελείς προθέσεις μας και προχωράμε κάνοντας «κολοτούμπες» για να αποκτήσουμε μια κρατική θέση. Η αίτηση του κ. Κουτούπη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπων που διαθέτουν θράσος. Διότι ο κ Κουτούπης είναι ένα πρόσωπο, το οποίο δεν διαφώνησε απλά με πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, αλλά απαξίωσε με τρόπο «πεζοδρομιακό» - όπως ειπώθηκε- όλη τη φιλοσοφία της νέας Κυβέρνησης. Η περίπτωση Κουτούπη μου θυμίζει την παροιμία «εκεί που φτύνουμε γλύφουμε»…
1. Το πρώτο ζήτημα αφορά στο θέμα των ίδιων των επιλογών. Θεωρώ ότι είναι λογικό σε μια τέτοια ανοιχτή διαδικασία να γίνονται και λάθη. Η διαδικασία είναι μαζική, ανοιχτή, εύκολη από πλευράς αιτήσεων και σίγουρα δημιουργεί ένα πρόβλημα διαχείρισης και μιας δικαιολογημένης καθυστέρησης. Όλα αυτά είναι περίπου φυσιολογικά και εκείνο που πρέπει να εξετάζουμε για να ασκούμε κριτική, είναι οι προθέσεις της Κυβέρνησης. Αυτές, οι προθέσεις, και μόνο από την επιλογή Κουτούπη φαίνονται να μην τίθενται σε αμφισβήτηση.
2. Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο θέμα των αιτούντων. Η διαδικασία είναι ανοιχτή και εύκολη. Ούτε παράβολα, ούτε ταχυδρομείο, ούτε επικυρώσεις… Αυτό, όμως, δε σημαίνει «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Η ανοιχτή διαδικασία θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με τον ανάλογο σεβασμό από τη μεριά των πολιτών. Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι ως λαός δεν έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες διαδικασίες και δυσκολευόμαστε να πεισθούμε. Πρέπει, όμως, να δίνουμε λίγο χρόνο για αποδείξεις.
Η αίτηση του κ. Κουτούπη αποτελεί, κατά τη γνώμη μου πάντα, πράξη πολιτικού θράσους! Βρίζουμε δημόσια, δηλώνουμε δημόσια τις ιδιοτελείς προθέσεις μας και προχωράμε κάνοντας «κολοτούμπες» για να αποκτήσουμε μια κρατική θέση. Η αίτηση του κ. Κουτούπη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπων που διαθέτουν θράσος. Διότι ο κ Κουτούπης είναι ένα πρόσωπο, το οποίο δεν διαφώνησε απλά με πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, αλλά απαξίωσε με τρόπο «πεζοδρομιακό» - όπως ειπώθηκε- όλη τη φιλοσοφία της νέας Κυβέρνησης. Η περίπτωση Κουτούπη μου θυμίζει την παροιμία «εκεί που φτύνουμε γλύφουμε»…
Σχόλια