Χρόνια τώρα στην Ελληνική πολιτική σκηνή πρωταγωνιστούν τα δύο μεγάλα κόμματα. Δύο μεγάλες παρατάξεις που επιχειρούν να πείσουν το εκλογικό σώμα για αλλαγές και επανίδρυση του κράτους, για σεμνότητα και ταπεινότητα , για ανανέωση. Ξεκινώντας απ αυτό το τελευταίο , την ανανέωση που την επαγγέλλονται σε κάθε προεκλογική περίοδο, και μάλιστα ‘με στοιχεία’ όπως για παράδειγμα πόσο τις εκατό των ψηφοδελτίων είναι ανανεωμένα κλπ, η αίσθησή μου είναι πως ανανέωση μόνο κατ επίφαση γίνετε. Μάλλον και η αίσθηση του κόσμου είναι πως ... όλα τα ίδια μένουν. Ίδια πρόσωπα δηλαδή , ίδιες οικογένειες με ίδιες ιδέες, νέμονται την εξουσία εδώ και δεκαετίες. Το αισθητήριο του κόσμου λειτουργεί σωστά. Όλοι περίμεναν μια πραγματική αλλαγή και πολλοί εντοπίζοντας αυτή την ανάγκη του κόσμου προσπάθησαν να δημιουργήσουν νέα πολιτικά σχήματα. Ως παράδειγμα τέτοιων προσπαθειών αναφέρουμε την πολιτική άνοιξη , και το άνθος Σαμαρά που τελικά μόνο στη Ν.Δ. ανθίζει!! , το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών του Αβραμόπουλου που τελικά ενσωματώθηκε στην κυβέρνηση της σεμνότητας και της ταπεινότητας , τους Ταύρους του κ Μάνου κλπ.
Η Επιμονή του Καρατζαφέρη έφερε τελικά πεντακομματική βουλή στις τελευταίες εκλογές χωρίς όμως να φαίνεται να μπορεί να ταράξει τα νερά του δικομματισμού με την ακροδεξιά πολιτική του. Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν , και ο δικομματισμός καλά κρατούσε παρά την κρυφή ή φανερή επιθυμία του κόσμου για πραγματική αλλαγή ήρθε ο Αλαβάνος. Ήρθε ο Αλαβάνος με τη γενναία απόφαση αποχώρησης από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρά την πολύ καλή παρουσία του και τα καλά ποσοστά στις τελευταίες εκλογές. Η αποχώρηση μετά από νίκη είναι πράξη γενναία(Αλαβάνος) , η αποχώρηση λίγο πριν την ήττα είναι πράξη τουλάχιστον δειλή, (Σημήτης). Η πρώτη πράξη είναι σίγουρα επιβραβεύσιμη γι αυτό και θεωρώ τον Αλαβάνο αρχιτέκτονα του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη πράξη είναι επιλήψιμη στα μάτια του κόσμου γι αυτό και θεωρώ το Σημήτη ως βασικό αίτιο της κατιούσας πορείας του ΠΑΣΟΚ. Για τη Ν.Δ. που μετά από χρόνια αναμονής παρέλαβε την εξουσία με την τακτική του ώριμου φρούτου που για το ΠΑΣΟΚ- σχεδόν σάπισε – θεωρώ πως διέψευσε ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο ψηφοφόρο της. Πολλοί πίστεψαν πως θα πάει τα πράγματα λίγο παραπέρα , πως κάτι καλό θα κάνει με σεμνότητα και ταπεινότητα. Επανίδρυση του κομματικού κράτους και άλλων παλαιοκομματικών μεθόδων η μόνη ‘καινοτομία’. Ο κόσμος άρχισε να πιστεύει πως όλα είναι στημένα και ο δικομματισμός δεν θα σπάσει. Ξαφνικά ήρθε ο Αλαβάνος , ο Τσίπρας , το ΠΑΣΟΚ της κρίσης , η Ν.Δ. της κρίσης , το τέλος του δικομματισμού? Η ερώτηση αυτονόητη: πρεσβεύει ο Τσίπρας την πραγματική αλλαγή? Η απάντηση είναι και αυτή αυτονόητη : θα φανεί από την πορεία του , από τις πράξεις του. Στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πολιτικής θεωρίας αλλά η πολιτική πρακτική. Τα δύο κόμματα δυστυχώς δεν μπορούν να ανατρέψουν την πορεία Τσίπρα γιατί δεν έπεισαν με την πρακτική τους. Μια κεντροαριστερή κυβέρνηση είναι ρεαλιστική και μια ρήτρα ανανέωσης πολιτικής θεωρίας και πρακτικής ίσως δημιουργήσει μια προοπτική !!!!
Η Επιμονή του Καρατζαφέρη έφερε τελικά πεντακομματική βουλή στις τελευταίες εκλογές χωρίς όμως να φαίνεται να μπορεί να ταράξει τα νερά του δικομματισμού με την ακροδεξιά πολιτική του. Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν , και ο δικομματισμός καλά κρατούσε παρά την κρυφή ή φανερή επιθυμία του κόσμου για πραγματική αλλαγή ήρθε ο Αλαβάνος. Ήρθε ο Αλαβάνος με τη γενναία απόφαση αποχώρησης από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρά την πολύ καλή παρουσία του και τα καλά ποσοστά στις τελευταίες εκλογές. Η αποχώρηση μετά από νίκη είναι πράξη γενναία(Αλαβάνος) , η αποχώρηση λίγο πριν την ήττα είναι πράξη τουλάχιστον δειλή, (Σημήτης). Η πρώτη πράξη είναι σίγουρα επιβραβεύσιμη γι αυτό και θεωρώ τον Αλαβάνο αρχιτέκτονα του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη πράξη είναι επιλήψιμη στα μάτια του κόσμου γι αυτό και θεωρώ το Σημήτη ως βασικό αίτιο της κατιούσας πορείας του ΠΑΣΟΚ. Για τη Ν.Δ. που μετά από χρόνια αναμονής παρέλαβε την εξουσία με την τακτική του ώριμου φρούτου που για το ΠΑΣΟΚ- σχεδόν σάπισε – θεωρώ πως διέψευσε ακόμα και τον πιο καλοπροαίρετο ψηφοφόρο της. Πολλοί πίστεψαν πως θα πάει τα πράγματα λίγο παραπέρα , πως κάτι καλό θα κάνει με σεμνότητα και ταπεινότητα. Επανίδρυση του κομματικού κράτους και άλλων παλαιοκομματικών μεθόδων η μόνη ‘καινοτομία’. Ο κόσμος άρχισε να πιστεύει πως όλα είναι στημένα και ο δικομματισμός δεν θα σπάσει. Ξαφνικά ήρθε ο Αλαβάνος , ο Τσίπρας , το ΠΑΣΟΚ της κρίσης , η Ν.Δ. της κρίσης , το τέλος του δικομματισμού? Η ερώτηση αυτονόητη: πρεσβεύει ο Τσίπρας την πραγματική αλλαγή? Η απάντηση είναι και αυτή αυτονόητη : θα φανεί από την πορεία του , από τις πράξεις του. Στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πολιτικής θεωρίας αλλά η πολιτική πρακτική. Τα δύο κόμματα δυστυχώς δεν μπορούν να ανατρέψουν την πορεία Τσίπρα γιατί δεν έπεισαν με την πρακτική τους. Μια κεντροαριστερή κυβέρνηση είναι ρεαλιστική και μια ρήτρα ανανέωσης πολιτικής θεωρίας και πρακτικής ίσως δημιουργήσει μια προοπτική !!!!
Σχόλια