Η ανακάλυψη ομαδικού τάφου στη Σαμψούντα, που πιστεύεται ότι ανήκει σε Έλληνες Ποντίους της περιόδου των διωγμών από τους Τούρκους, φέρνει πάλι στην επικαιρότητα την παθητική ελληνική πολιτική σε ότι αφορά στο Ποντιακό ζήτημα και την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας στον Πόντο. Τα οστά βρέθηκαν τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών σε σχολείο του χωριού Γιαζισιλάρ, ενώ σύμφωνα με τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων οι εργάτες πέταξαν τα οστά στο ποτάμι της περιοχής. Ο κάτοικοι του χωριού όπου βρέθηκε ο ομαδικός
τάφος, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν και ερείπια από τέσσερις Ελληνικές εκκλησίες. Μία απ’ αυτές βρισκόταν εκεί, που σήμερα έχει κατασκευαστεί το σχολείο. Οι ιστορικοί δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο, στο σημείο να βρισκόταν και χριστιανικό νεκροταφείο. Το 1916 σφαγιάστηκαν άνδρες ηλικίας από 16 μέχρι 60 ετών στις περιοχές της Σαμψούντας και της Πάφρας. Φυσικά δεν υπήρξε καμία αντίδραση για το γεγονός αυτό, ούτε επίσημη, ούτε ανεπίσημη. Μόνον στο κανάλι Alpha έπαιξαν την είδηση. Για τέτοια είμαστε τώρα; Να ψάχνουμε χαμένους τάφους στην Σαμψούντα και την Κύπρο; (από το ιστολόγιο του περ. ΑΝΤΙ) .
Είναι γνωστό ότι στην περιοχή αυτή διεπράχθησαν αγριότητες κατά του ελληνικού πληθυσμού και αρκετά ελληνικά χωριά πυρπολήθηκαν μαζί με τους κατοίκους τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι για πρώτη φορά το γεγονός δεν απεκρύβη αλλά αντιθέτως προβλήθηκε, κάτι που δείχνει την ωρίμανση της τουρκικής κοινωνίας. Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί ένα ρεύμα Τούρκων αριστερών και αντικεμαλικών ιστορικών, που δεν διστάζει να αναφέρεται με τόλμη στις εθνικές εκκαθαρίσεις που πραγματοποιήθηκαν τότε.
Η γενοκτονία κατά των Ελλήνων της Ανατολής έγινε σε δύο φάσεις. Το 1914-1918 από τους Νεότουρκους εθνικιστές και το 1919-1922 από τους κεμαλικούς.
Στον κατάλογο των απωλειών των ελληνικών κοινοτήτων, που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Οικουμενικό Πατριαρχείο, “Μαύρη Βίβλος”, Κωνσταντινούπολη, 1919) αναφέρεται:
“…πληθυσμός ομογενής εκ 490.063 ψυχών, διασπαρείς ανά τα όρη, τας χαράδρας και τα τουρκικά χωρία, υπέστη εν τοις πλείστοις τον εξ ασιτίας, του ψύχους και των στερήσεων θάνατον ”…
Το τι συνέβαινε στις περιοχές που βρέθηκαν υπό τον κεμαλικό έλεγχο, περιγράφεται σε αναφορά που έγραψε το 1921 ο Gemal Mousket, νομικός σύμβουλος του σουλτάνου, για τη μεταχείρηση των ελληνικών πληθυσμών στη Βιθυνία (βορειοδυτική Μικρά Ασία) πριν την τελική επικράτηση του Κεμάλ Ατατούρκ: “Η κυβέρνηση της Άγκυρας αποφάσισε ότι αρχικά οι Έλληνες των περιοχών Αντάπαζάρ και Κάλτρα, και μετέπειτα οι Έλληνες του Πόντου θα σφαγιαστούν και θα εξολοθρευτούν. Ανέθεσε (ο Κεμάλ Πασά) στον Γιαβούρ Αλί να κάψει ολοκληρωτικά το ελληνικό χωριό που βρίσκεται κοντά στο Γκεϊβ και να σκοτώσει όλους τους κατοίκους του. Η τραγωδία διήρκεσε δύο ημέρες. Το χωριό με τα δώδεκα εργοστάσια και τα ωραία κτίρια έγινε σκουπιδότοπος. Το 90% των κατοίκων, είτε σφαγιάστηκε, είτε κάηκε. Οι λίγοι που κατάφεραν να δραπετεύσουν για να σωθούν έφυγαν στα βουνά. Για να διατηρήσει τους τσέτες του, ο Μουσταφά Κεμάλ αναγκάστηκε να βρει κάποια άλλη περιοχή που θα έκαναν επίθεση. Γι’ αυτό το σκοπό, πήγε στην περιοχή του Πόντου. Οι σφαγές, οι λεηλασίες και η γενική εξολόθρευση των κατοίκων της περιοχής αυτής κράτησε από το Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο. Οι εκτοπίσεις και οι δολοφονίες διαπράχτηκαν με την ημιεπίσημη συμμετοχή του στρατού και του διοικητικού προσωπικού….”
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Ελλήνων στον μικρασιατικό Πόντο κατά τη β’ φάση που ξεκίνησε από την άνοιξη του ‘21, φαίνεται από το παρακάτω κείμενο της Κεντρικής Ενωσης Ποντίων Ελλήνων εκείνης της περιόδου στο οποίο αναφέρονται οι τρόποι εξόντωσης:
”Οι Τούρκοι εκτόπιζαν και εξώριζαν τους Ελληνες μέσα στην βαρύτερη κακοκαιρία, χωρίς να τους επιτρέψουν να παραλάβουν ούτε τρόφιμα, ούτε στρώματα. Τα κυβερνητικά όργανα που συνόδευαν τους εκτοπιζόμενους δεν επέτρεπαν στα θύματά τους να σταθμεύουν σε κατοικημένα μέρη, αλλά μόνο σε μέρη έρημα και εκτεθειμένα στις χειμερινές συνθήκες. Ο σκοπός ήταν διπλός: πρώτα να μην μπορούν να στεγασθούν και έπειτα να μην μπορούν να αγοράσουν τρόφιμα. Δεν επέτρεπαν για κανένα λόγο να δώσουν βοήθεια στους γέρους γονείς ή στα ανήλικα παιδιά και στους αρώστους, οι οποίοι εγκαταλείπονταν στα φαράγγια και στα δάση και πέθαιναν από την πείνα ή αποτελειώνονταν από την λόγχη των Τούρκων.
Σε διάφορα μέρη της χώρας ιδρύθηκαν λουτρώνες δήθεν για στρατιωτικούς λόγους. Τα κυβερνητικά και αστυνομικά όργανα που οδηγούσαν τους μετατοπιζόμενους εξανάγκαζαν τους δυστυχείς για λόγους δήθεν υγιεινής να λουσθούν. Εβαζαν κατά εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά στα λουτρά, γυμνούς με θερμοκρασία 40 βαθμών. Τα ενδύματα των δυστυχών ελεηλατώντο.
Οταν έβγαιναν από το λουτρό, τους εξανάγκαζαν να παρατάσσονται στο χιόνι και με θερμοκρασία κάτω του μηδενός και να περιμένουν επίσκεψη του αστυνόμου για καταμέτρηση, ο οποίος ποτέ δεν ερχόταν πριν από μία ώρα. Επειτα άλλη μία ώρα περίμεναν το γιατρό για ιατρική επιθεώρηση. Κατά την επιθεώρηση χαρακτηρίζονταν άρρωστοι οι νεώτεροι και υγιέστεροι, οι οποίοι θανατώνονταν κατά την αποστολή στο νοσοκομείο.”
Επίσης κατά τη δεύτερη φάση της γενοκτονίας (1919-1922) στην αναφορά της 13ης Νοεμβρίου 1921 του τοποτηρητή του Οικ. Πατριαρχείου στην Καισάρεια (Καϊσερί) στη περιγράφονται οι συνθήκες που επικρατούσαν στο Δυτικό Πόντο και στις βόρειες περιοχές της Καππαδοκίας:
“… Εις τας εξ επισκοπάς του Πόντου και τας επισκοπάς Αγκύρας, Καισαρείας, Ικονίου, Ηλιουπόλεως, Πισιδίας και Φιλαδελφείας πάντες οι Έλληνες από 15 μέχρις 70 ετών εξετοπίσθησαν εις Βαν, Βιτλίς, Διαρμπεκίρ, Ερζερούμ και Μαμουρέτ-Αζίζ και μάλιστα υπό περιστάσεις, αι οποίαι επέφερον το θάνατον εις τους περισσοτέρους εξ αυτών.
Περί τα τέλη του του παρελθόντος Ιουνίου και αρχάς Ιουλίου, καραβάνια Ελλήνων, εξορισθέντων κατά χιλιάδας απεδεκατίσθησαν υπό των συνοδών των. … Επτά ιερείς της περιφέρειας Πάφρας Αλάτσαμ εσταυρώθησαν…
Τον Σεπτέμβιον και Οκτώβριον παιδία 15 και 12 ακόμη ετών όλης της περιφέρειας Σινώπης με τεφέρθησαν εις το εσωτερικόν. Εν Πάφρα, Λαοδικεία, Τσαρσαμπά, Αλάτσαμ. Καβάκ, Χάβζα, Μερζιφιφούντα, Κιρκ Χαρμάν, Μεσουδιέ, Νεοκαισάρεια, Έρπαα και πολλά άλλα μέρη εφονεύθησαν πάσαι αι γυναίκες και τα παιδία…”
http://www.kenthaber.com/Arsiv/Haberler/2008/Mart/24/Haber_356091.aspxhttp://haber.mynet.com/sayfali/guncel/Samsun-da-toplu-mezar-bulundu/22Mart2008/A2203050
Είναι γνωστό ότι στην περιοχή αυτή διεπράχθησαν αγριότητες κατά του ελληνικού πληθυσμού και αρκετά ελληνικά χωριά πυρπολήθηκαν μαζί με τους κατοίκους τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι για πρώτη φορά το γεγονός δεν απεκρύβη αλλά αντιθέτως προβλήθηκε, κάτι που δείχνει την ωρίμανση της τουρκικής κοινωνίας. Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί ένα ρεύμα Τούρκων αριστερών και αντικεμαλικών ιστορικών, που δεν διστάζει να αναφέρεται με τόλμη στις εθνικές εκκαθαρίσεις που πραγματοποιήθηκαν τότε.
Η γενοκτονία κατά των Ελλήνων της Ανατολής έγινε σε δύο φάσεις. Το 1914-1918 από τους Νεότουρκους εθνικιστές και το 1919-1922 από τους κεμαλικούς.
Στον κατάλογο των απωλειών των ελληνικών κοινοτήτων, που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Οικουμενικό Πατριαρχείο, “Μαύρη Βίβλος”, Κωνσταντινούπολη, 1919) αναφέρεται:
“…πληθυσμός ομογενής εκ 490.063 ψυχών, διασπαρείς ανά τα όρη, τας χαράδρας και τα τουρκικά χωρία, υπέστη εν τοις πλείστοις τον εξ ασιτίας, του ψύχους και των στερήσεων θάνατον ”…
Το τι συνέβαινε στις περιοχές που βρέθηκαν υπό τον κεμαλικό έλεγχο, περιγράφεται σε αναφορά που έγραψε το 1921 ο Gemal Mousket, νομικός σύμβουλος του σουλτάνου, για τη μεταχείρηση των ελληνικών πληθυσμών στη Βιθυνία (βορειοδυτική Μικρά Ασία) πριν την τελική επικράτηση του Κεμάλ Ατατούρκ: “Η κυβέρνηση της Άγκυρας αποφάσισε ότι αρχικά οι Έλληνες των περιοχών Αντάπαζάρ και Κάλτρα, και μετέπειτα οι Έλληνες του Πόντου θα σφαγιαστούν και θα εξολοθρευτούν. Ανέθεσε (ο Κεμάλ Πασά) στον Γιαβούρ Αλί να κάψει ολοκληρωτικά το ελληνικό χωριό που βρίσκεται κοντά στο Γκεϊβ και να σκοτώσει όλους τους κατοίκους του. Η τραγωδία διήρκεσε δύο ημέρες. Το χωριό με τα δώδεκα εργοστάσια και τα ωραία κτίρια έγινε σκουπιδότοπος. Το 90% των κατοίκων, είτε σφαγιάστηκε, είτε κάηκε. Οι λίγοι που κατάφεραν να δραπετεύσουν για να σωθούν έφυγαν στα βουνά. Για να διατηρήσει τους τσέτες του, ο Μουσταφά Κεμάλ αναγκάστηκε να βρει κάποια άλλη περιοχή που θα έκαναν επίθεση. Γι’ αυτό το σκοπό, πήγε στην περιοχή του Πόντου. Οι σφαγές, οι λεηλασίες και η γενική εξολόθρευση των κατοίκων της περιοχής αυτής κράτησε από το Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο. Οι εκτοπίσεις και οι δολοφονίες διαπράχτηκαν με την ημιεπίσημη συμμετοχή του στρατού και του διοικητικού προσωπικού….”
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Ελλήνων στον μικρασιατικό Πόντο κατά τη β’ φάση που ξεκίνησε από την άνοιξη του ‘21, φαίνεται από το παρακάτω κείμενο της Κεντρικής Ενωσης Ποντίων Ελλήνων εκείνης της περιόδου στο οποίο αναφέρονται οι τρόποι εξόντωσης:
”Οι Τούρκοι εκτόπιζαν και εξώριζαν τους Ελληνες μέσα στην βαρύτερη κακοκαιρία, χωρίς να τους επιτρέψουν να παραλάβουν ούτε τρόφιμα, ούτε στρώματα. Τα κυβερνητικά όργανα που συνόδευαν τους εκτοπιζόμενους δεν επέτρεπαν στα θύματά τους να σταθμεύουν σε κατοικημένα μέρη, αλλά μόνο σε μέρη έρημα και εκτεθειμένα στις χειμερινές συνθήκες. Ο σκοπός ήταν διπλός: πρώτα να μην μπορούν να στεγασθούν και έπειτα να μην μπορούν να αγοράσουν τρόφιμα. Δεν επέτρεπαν για κανένα λόγο να δώσουν βοήθεια στους γέρους γονείς ή στα ανήλικα παιδιά και στους αρώστους, οι οποίοι εγκαταλείπονταν στα φαράγγια και στα δάση και πέθαιναν από την πείνα ή αποτελειώνονταν από την λόγχη των Τούρκων.
Σε διάφορα μέρη της χώρας ιδρύθηκαν λουτρώνες δήθεν για στρατιωτικούς λόγους. Τα κυβερνητικά και αστυνομικά όργανα που οδηγούσαν τους μετατοπιζόμενους εξανάγκαζαν τους δυστυχείς για λόγους δήθεν υγιεινής να λουσθούν. Εβαζαν κατά εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά στα λουτρά, γυμνούς με θερμοκρασία 40 βαθμών. Τα ενδύματα των δυστυχών ελεηλατώντο.
Οταν έβγαιναν από το λουτρό, τους εξανάγκαζαν να παρατάσσονται στο χιόνι και με θερμοκρασία κάτω του μηδενός και να περιμένουν επίσκεψη του αστυνόμου για καταμέτρηση, ο οποίος ποτέ δεν ερχόταν πριν από μία ώρα. Επειτα άλλη μία ώρα περίμεναν το γιατρό για ιατρική επιθεώρηση. Κατά την επιθεώρηση χαρακτηρίζονταν άρρωστοι οι νεώτεροι και υγιέστεροι, οι οποίοι θανατώνονταν κατά την αποστολή στο νοσοκομείο.”
Επίσης κατά τη δεύτερη φάση της γενοκτονίας (1919-1922) στην αναφορά της 13ης Νοεμβρίου 1921 του τοποτηρητή του Οικ. Πατριαρχείου στην Καισάρεια (Καϊσερί) στη περιγράφονται οι συνθήκες που επικρατούσαν στο Δυτικό Πόντο και στις βόρειες περιοχές της Καππαδοκίας:
“… Εις τας εξ επισκοπάς του Πόντου και τας επισκοπάς Αγκύρας, Καισαρείας, Ικονίου, Ηλιουπόλεως, Πισιδίας και Φιλαδελφείας πάντες οι Έλληνες από 15 μέχρις 70 ετών εξετοπίσθησαν εις Βαν, Βιτλίς, Διαρμπεκίρ, Ερζερούμ και Μαμουρέτ-Αζίζ και μάλιστα υπό περιστάσεις, αι οποίαι επέφερον το θάνατον εις τους περισσοτέρους εξ αυτών.
Περί τα τέλη του του παρελθόντος Ιουνίου και αρχάς Ιουλίου, καραβάνια Ελλήνων, εξορισθέντων κατά χιλιάδας απεδεκατίσθησαν υπό των συνοδών των. … Επτά ιερείς της περιφέρειας Πάφρας Αλάτσαμ εσταυρώθησαν…
Τον Σεπτέμβιον και Οκτώβριον παιδία 15 και 12 ακόμη ετών όλης της περιφέρειας Σινώπης με τεφέρθησαν εις το εσωτερικόν. Εν Πάφρα, Λαοδικεία, Τσαρσαμπά, Αλάτσαμ. Καβάκ, Χάβζα, Μερζιφιφούντα, Κιρκ Χαρμάν, Μεσουδιέ, Νεοκαισάρεια, Έρπαα και πολλά άλλα μέρη εφονεύθησαν πάσαι αι γυναίκες και τα παιδία…”
http://www.kenthaber.com/Arsiv/Haberler/2008/Mart/24/Haber_356091.aspxhttp://haber.mynet.com/sayfali/guncel/Samsun-da-toplu-mezar-bulundu/22Mart2008/A2203050
Αναδημοσίευση απο :http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/03/27/27-3-2008/
Σχόλια