ΑΚΟΥ ΜΕ, ΣΚΟΠΙΑΝΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ
Πέρα απο εθνικιστικές παπαρίες, πέρα απο "διεθνιστικές" προσεγγίσεις-υποχωρίσεις.....υπάρχει και αυτή εδώ η θέση....
Απλή, καθαρή, ανθρώπινη. ανοιχτή, ελληνική.
Αν συμφωνείτε προωθήστε την στα blog σας...
Δεν έχουν περάσει καλά-καλά 85 χρόνια, που από την Κρήτη βρέθηκα να σκοτώνομαι, εθελοντικά πολεμώντας, στους βάλτους της Μακεδονίας. Σκοτώθηκα υπερασπιζόμενος, όχι ένα βάλτο, αλλά έναν άλλο τρόπο να καταλαβαίνει κανείς τα πράγματα.
Αυτόν τον παράξενο άλλο τρόπο, ονειρευτήκανε πριν δυο χιλιάδες χρόνια οι πρόγονοι μου, στα ίδια σαν κι αυτά βαλτόνερα. Μ' αυτόν τον τρόπο με κανακέψανε οι γιαγιάδες μου χαρίζοντας μου για φυλαχτάρι δυο-τρεις απερίσκεπτα καλές ελπίδες.
1. πως αργά ή γρήγορα θα μετράει πιότερο στην ανθρώπινη ζυγαριά, όχι αυτός που κυνηγάει μοναχά το χρήσιμο και το ωφέλιμο, μα αυτός που ξεκαβαλικεύει και πεζός γυρεύει το ελεύθερο και το μεγαλόψυχο. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να κάμω κάτι χρήσιμο και ωφέλιμο.
2. πως μέσα στο ξόδεμα για τους άλλους, έξω από τον εγωκεντρισμό της πάρτης μου και του εαυτούλη μου δηλαδή, μπορεί να αξιωθώ να σταθώ σε σχέση, πρόσωπο με πρόσωπο με τον αντικρινό άγνωστο μου Άλλο. Μπορεί να γίνει μπορετό να γεννηθεί ξανά η καλύτερη μου ύπαρξη μέσα στα μάτια του. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να απομείνω μια άσχετη μονάδα, ένα απρόσωπο άτομο.
3. πως το δροσερό φιλί της μάνας μου στο μέτωπο όταν έφευγα, δεν ήτανε της πλάκας, αλλά η ευχή της να μοιάσω του Θεού μας. Αυτού του Θεού που δεν κώλωσε να ξεφτιλιστεί σαν να 'ταν λέει ο έσχατος άνθρωπος και να νικήσει μέσα απ' την ήττα Του. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να νικήσω.
4. πως η δημοκρατία των πατεράδων μας, κάτω από τον πλάτανο στην κοινότητα του χωριού μου, ήτανε εξουσία του Δήμου, που άξιζε αφειδώλευτα να μοιραστώ με τ' αδέρφια μου στο βάλτο της Μακεδονίας. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για κανένα res-public.
5. πως το Ιερό της Ακρόπολης ή της Αγιάς Σοφιάς, γύρω απ' το οποίο ζωντανοί και πεθαμένοι οι Έλληνες, στήναμε για αιώνες το χορό της καθημερινής μας ζωής, όλοι μαζί σε κύκλο και ο πρώτος εναλλάξ, αυτό το Ιερό θα μπολιάζει και θα εξαγιάζει την πολιτική, την κοινωνία, την επιστήμη, την τέχνη, την ομορφιά του κόσμου και όλα τα δημιουργήματα μας.
Αυτό το Ιερό θα μπολιάζει το ήθος μας, την πέτσα της ψυχής και του κορμιού μας, το έθος μας και έτσι στη διαχρονία θα φτιάχνει το έθνος μας. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για μη μείνει ούτε ιερό ούτε όσιο, ούτε για να πεθάνουν αμετάκλητα οι πεθαμένοι συν-χορευτές μου, ούτε για την χοντροπετσιά και την ασκήμια.
6. πως ο Θεός μας δεν θα γίνει συναισθηματική θρησκευτική αναγκούλα στα χέρια των λογής-λογής πλουμισμένων εξουσιαστών, μα θα μείνει αιώνια, καθεστωτικά επικίνδυνος, αγαπητικά αντιεξουσιαστικός και «μανικός εραστής» των αδικημένων. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να μπαλώσω τις δακρύβρεχτες ψυχολογικές αναγκούλες που γεννά ο φόβος του θανάτου.
7. πως το καλό και το κακό υπάρχουν αξεδιάλυτα μπλεγμένα το ένα με τα άλλο, στο συναμφώτερον, και κάθε ξεχώρισμα τους μας βάνει πάντα εμάς τους καλούς και τους άλλους τους κακούς. Μα εμείς είμαστε πάντοτε με τους άλλους, αν εννοείς. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να ξεχωρίσει το καλό απ' το κακό, αφού όλοι στο ίδιο σκατό του εγώ μας ζούμε, μέχρις να σταματήσει να είναι τέτοια η φύση των ανθρώπων.
8. πως στη γλώσσα μας θα συνεχίσει πεισματικά «ο κάθε κυρ-Γιάννης και η κάθε κυρά Μαρία, ειδικά αυτοί» να λέει όπως και ο Όμηρος, τον ουρανό ουρανό και τη θάλασσα θάλασσα. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για κανένα sky και για κανένα sea.
9. πως τα παιδιά μου και τ' αγγόνια μου θα αγαπούσανε τα δέντρα, τον ουρανό, τη θάλασσα, το χώμα, μια φέτα καρπούζι, το φως στην ώρα τρεις και μισή, το ταψί της Κυριακής, το αεράκι του Επιταφίου, τα γέλια στη γιορτή, το δοξάρι απ' τη λύρα του πατέρα, το κιτρινισμένο άσπρο της φόρεμα, τα καλοπλυμένα και καλοσιδερωμένα σεντόνια της, το τελευταίο τσαμπί στο κατηφορικό αμπέλι, το σκεπασμένο βλέμμα του απογεύματος της Κυριακής, το χαμόγελο της, το χάδι στον πυρετό, το μικρό καντηλέρι στο κόνισμα. Όλα ετούτα που 'ναι η εικόνα του Θεού στη γη. Τα μικρά ουσιώδη και καίρια του βίου. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για καμία θέση parking. Δεν σκοτώθηκα για να κάψω το πρώτο κλωνί της άνοιξης. Δεν σκοτώθηκα για ένα λίτρο πετρέλαιο. Δεν σκοτώθηκα γιατί δεν μου πληρώσαν το μηνιάτικο. Δεν σκοτώθηκα για να πάρω ακόμη ένα δάνειο.
10. πως τα σύμβολα θα συνεχίζουν να συν-βάλλουν, δηλαδή να μας βάζουνε μαζί και όχι να μας χωρίζουν, πως η κοινωνία θα μπορεί πότε πότε να είναι Θεία Κοινωνία, μα ποτέ δεν θα γίνει Holy Society. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν γιατί φοβόμουνα τις ανασφάλειες μου.
11. πως οδηγημένοι απ' τις ανθρώπινες ανασφάλειες μας θα ψάχνουμε πληρο-φορίες, δηλαδή να φέρουμε μέσα μας πληρότητα και όχι να αράξουμε αδρανείς στο χυλό του in-form-ation, μέσα στη εξασφαλισμένη μιζέρια της οργανωμένης φόρμας και του τίποτα. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για την ακοινώνητη κοινωνία της πληροφορίας τους. Δεν σκοτώθηκα για να μπορώ να παίζω playstation χωρίς να σκοτώνομαι.
12. πως τέλος καμιά αλήθεια, δεν τελειώνει με τον ορισμό της. Τότε μονάχα αρχίζει. Τσάμπα παιδευόμαστε για τους ορισμούς, τις συνταγές της ευτυχίας και τα όρια. Αλήθεια για την κοινότητα μας, για την κάθε κοινότητα, είναι μονάχα ότι όλοι μαζί πιστεύουμε αλλά και ότι ο καθένας είναι έτοιμος να επιβεβαιώσει με την πράξη του. Αλήθεια ετούτη ευρύχωρη σαν το σπίτι μας στον κάθε ξένο. Αλήθεια δίχως ψευτοδικαιώματα, νομικές παρλαπίπες και διαμεσολαβητές. Αλήθεια όπου ο καθείς πιστοποιεί την ύπαρξη, το είναι του, το δικό του κι' όσων αγαπά. Το είναι ολάκερης της κοινότητας.
Η αλήθεια λοιπόν της δικιάς μου κοινότητας, και των ζωντανών και των πεθαμένων, είναι ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική. Και είναι αυτή η αλήθεια περισσότερο αυθεντική δυστυχώς κι απ' ότι ένα αυθεντικό μπλουζάκι κάποιας φίρμας. Μα η φίρμα βλέπεις έχει δικαιώματα και νομικά τερτίπια.
Αυτή είναι η αλήθεια της Ελληνικότητας. Αυτή είναι η αλήθεια της Μακεδονικό-τητας. Γι' αυτήν την αλήθεια σκοτώθηκα και ήξερα πολύ καλά γιατί το έκανα. Σ' αυτή την αλήθεια συν-βάλλουν τα σύν-βολα. Αυτή την αλήθεια ονοματίζουν τα ονόματα. Αυτήν την αλήθεια νοηματοδοτούν, δίνουνε λόγο και νόημα, τα ονόματα. Μακεδονία και Ελλάδα.
Αυτή την αλήθεια Σκοπιανέ αδερφέ μου, αν δεν την ομο-δοξεί άπασα η κοινότητα σου, αν ο καθένας σας ξεχωριστά δεν είναι έτοιμος να την επιμαρτυρήσει ακόμη και με το θάνατο του, τότε το όνομα και τα σύμβολα της μένουν πουκάμισα αδειανά. Άσαρκα. Τι να τα κάνεις; Στο πρώτο φύσημα του Βαρδάρη θα σου σκορπίσουν, σαν πρόχειρα απλωμένη μπουγάδα ψευτονοικοκυράς που καμώνεται την Ευρωπαία.
Ένας Κρητικός νεκρός
του Μακεδονικού Αγώνα
http://saita.pblogs.gr
Πέρα απο εθνικιστικές παπαρίες, πέρα απο "διεθνιστικές" προσεγγίσεις-υποχωρίσεις.....υπάρχει και αυτή εδώ η θέση....
Απλή, καθαρή, ανθρώπινη. ανοιχτή, ελληνική.
Αν συμφωνείτε προωθήστε την στα blog σας...
Δεν έχουν περάσει καλά-καλά 85 χρόνια, που από την Κρήτη βρέθηκα να σκοτώνομαι, εθελοντικά πολεμώντας, στους βάλτους της Μακεδονίας. Σκοτώθηκα υπερασπιζόμενος, όχι ένα βάλτο, αλλά έναν άλλο τρόπο να καταλαβαίνει κανείς τα πράγματα.
Αυτόν τον παράξενο άλλο τρόπο, ονειρευτήκανε πριν δυο χιλιάδες χρόνια οι πρόγονοι μου, στα ίδια σαν κι αυτά βαλτόνερα. Μ' αυτόν τον τρόπο με κανακέψανε οι γιαγιάδες μου χαρίζοντας μου για φυλαχτάρι δυο-τρεις απερίσκεπτα καλές ελπίδες.
1. πως αργά ή γρήγορα θα μετράει πιότερο στην ανθρώπινη ζυγαριά, όχι αυτός που κυνηγάει μοναχά το χρήσιμο και το ωφέλιμο, μα αυτός που ξεκαβαλικεύει και πεζός γυρεύει το ελεύθερο και το μεγαλόψυχο. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να κάμω κάτι χρήσιμο και ωφέλιμο.
2. πως μέσα στο ξόδεμα για τους άλλους, έξω από τον εγωκεντρισμό της πάρτης μου και του εαυτούλη μου δηλαδή, μπορεί να αξιωθώ να σταθώ σε σχέση, πρόσωπο με πρόσωπο με τον αντικρινό άγνωστο μου Άλλο. Μπορεί να γίνει μπορετό να γεννηθεί ξανά η καλύτερη μου ύπαρξη μέσα στα μάτια του. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να απομείνω μια άσχετη μονάδα, ένα απρόσωπο άτομο.
3. πως το δροσερό φιλί της μάνας μου στο μέτωπο όταν έφευγα, δεν ήτανε της πλάκας, αλλά η ευχή της να μοιάσω του Θεού μας. Αυτού του Θεού που δεν κώλωσε να ξεφτιλιστεί σαν να 'ταν λέει ο έσχατος άνθρωπος και να νικήσει μέσα απ' την ήττα Του. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να νικήσω.
4. πως η δημοκρατία των πατεράδων μας, κάτω από τον πλάτανο στην κοινότητα του χωριού μου, ήτανε εξουσία του Δήμου, που άξιζε αφειδώλευτα να μοιραστώ με τ' αδέρφια μου στο βάλτο της Μακεδονίας. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για κανένα res-public.
5. πως το Ιερό της Ακρόπολης ή της Αγιάς Σοφιάς, γύρω απ' το οποίο ζωντανοί και πεθαμένοι οι Έλληνες, στήναμε για αιώνες το χορό της καθημερινής μας ζωής, όλοι μαζί σε κύκλο και ο πρώτος εναλλάξ, αυτό το Ιερό θα μπολιάζει και θα εξαγιάζει την πολιτική, την κοινωνία, την επιστήμη, την τέχνη, την ομορφιά του κόσμου και όλα τα δημιουργήματα μας.
Αυτό το Ιερό θα μπολιάζει το ήθος μας, την πέτσα της ψυχής και του κορμιού μας, το έθος μας και έτσι στη διαχρονία θα φτιάχνει το έθνος μας. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για μη μείνει ούτε ιερό ούτε όσιο, ούτε για να πεθάνουν αμετάκλητα οι πεθαμένοι συν-χορευτές μου, ούτε για την χοντροπετσιά και την ασκήμια.
6. πως ο Θεός μας δεν θα γίνει συναισθηματική θρησκευτική αναγκούλα στα χέρια των λογής-λογής πλουμισμένων εξουσιαστών, μα θα μείνει αιώνια, καθεστωτικά επικίνδυνος, αγαπητικά αντιεξουσιαστικός και «μανικός εραστής» των αδικημένων. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να μπαλώσω τις δακρύβρεχτες ψυχολογικές αναγκούλες που γεννά ο φόβος του θανάτου.
7. πως το καλό και το κακό υπάρχουν αξεδιάλυτα μπλεγμένα το ένα με τα άλλο, στο συναμφώτερον, και κάθε ξεχώρισμα τους μας βάνει πάντα εμάς τους καλούς και τους άλλους τους κακούς. Μα εμείς είμαστε πάντοτε με τους άλλους, αν εννοείς. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για να ξεχωρίσει το καλό απ' το κακό, αφού όλοι στο ίδιο σκατό του εγώ μας ζούμε, μέχρις να σταματήσει να είναι τέτοια η φύση των ανθρώπων.
8. πως στη γλώσσα μας θα συνεχίσει πεισματικά «ο κάθε κυρ-Γιάννης και η κάθε κυρά Μαρία, ειδικά αυτοί» να λέει όπως και ο Όμηρος, τον ουρανό ουρανό και τη θάλασσα θάλασσα. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για κανένα sky και για κανένα sea.
9. πως τα παιδιά μου και τ' αγγόνια μου θα αγαπούσανε τα δέντρα, τον ουρανό, τη θάλασσα, το χώμα, μια φέτα καρπούζι, το φως στην ώρα τρεις και μισή, το ταψί της Κυριακής, το αεράκι του Επιταφίου, τα γέλια στη γιορτή, το δοξάρι απ' τη λύρα του πατέρα, το κιτρινισμένο άσπρο της φόρεμα, τα καλοπλυμένα και καλοσιδερωμένα σεντόνια της, το τελευταίο τσαμπί στο κατηφορικό αμπέλι, το σκεπασμένο βλέμμα του απογεύματος της Κυριακής, το χαμόγελο της, το χάδι στον πυρετό, το μικρό καντηλέρι στο κόνισμα. Όλα ετούτα που 'ναι η εικόνα του Θεού στη γη. Τα μικρά ουσιώδη και καίρια του βίου. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για καμία θέση parking. Δεν σκοτώθηκα για να κάψω το πρώτο κλωνί της άνοιξης. Δεν σκοτώθηκα για ένα λίτρο πετρέλαιο. Δεν σκοτώθηκα γιατί δεν μου πληρώσαν το μηνιάτικο. Δεν σκοτώθηκα για να πάρω ακόμη ένα δάνειο.
10. πως τα σύμβολα θα συνεχίζουν να συν-βάλλουν, δηλαδή να μας βάζουνε μαζί και όχι να μας χωρίζουν, πως η κοινωνία θα μπορεί πότε πότε να είναι Θεία Κοινωνία, μα ποτέ δεν θα γίνει Holy Society. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν γιατί φοβόμουνα τις ανασφάλειες μου.
11. πως οδηγημένοι απ' τις ανθρώπινες ανασφάλειες μας θα ψάχνουμε πληρο-φορίες, δηλαδή να φέρουμε μέσα μας πληρότητα και όχι να αράξουμε αδρανείς στο χυλό του in-form-ation, μέσα στη εξασφαλισμένη μιζέρια της οργανωμένης φόρμας και του τίποτα. Δεν σκοτώθηκα λοιπόν για την ακοινώνητη κοινωνία της πληροφορίας τους. Δεν σκοτώθηκα για να μπορώ να παίζω playstation χωρίς να σκοτώνομαι.
12. πως τέλος καμιά αλήθεια, δεν τελειώνει με τον ορισμό της. Τότε μονάχα αρχίζει. Τσάμπα παιδευόμαστε για τους ορισμούς, τις συνταγές της ευτυχίας και τα όρια. Αλήθεια για την κοινότητα μας, για την κάθε κοινότητα, είναι μονάχα ότι όλοι μαζί πιστεύουμε αλλά και ότι ο καθένας είναι έτοιμος να επιβεβαιώσει με την πράξη του. Αλήθεια ετούτη ευρύχωρη σαν το σπίτι μας στον κάθε ξένο. Αλήθεια δίχως ψευτοδικαιώματα, νομικές παρλαπίπες και διαμεσολαβητές. Αλήθεια όπου ο καθείς πιστοποιεί την ύπαρξη, το είναι του, το δικό του κι' όσων αγαπά. Το είναι ολάκερης της κοινότητας.
Η αλήθεια λοιπόν της δικιάς μου κοινότητας, και των ζωντανών και των πεθαμένων, είναι ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική. Και είναι αυτή η αλήθεια περισσότερο αυθεντική δυστυχώς κι απ' ότι ένα αυθεντικό μπλουζάκι κάποιας φίρμας. Μα η φίρμα βλέπεις έχει δικαιώματα και νομικά τερτίπια.
Αυτή είναι η αλήθεια της Ελληνικότητας. Αυτή είναι η αλήθεια της Μακεδονικό-τητας. Γι' αυτήν την αλήθεια σκοτώθηκα και ήξερα πολύ καλά γιατί το έκανα. Σ' αυτή την αλήθεια συν-βάλλουν τα σύν-βολα. Αυτή την αλήθεια ονοματίζουν τα ονόματα. Αυτήν την αλήθεια νοηματοδοτούν, δίνουνε λόγο και νόημα, τα ονόματα. Μακεδονία και Ελλάδα.
Αυτή την αλήθεια Σκοπιανέ αδερφέ μου, αν δεν την ομο-δοξεί άπασα η κοινότητα σου, αν ο καθένας σας ξεχωριστά δεν είναι έτοιμος να την επιμαρτυρήσει ακόμη και με το θάνατο του, τότε το όνομα και τα σύμβολα της μένουν πουκάμισα αδειανά. Άσαρκα. Τι να τα κάνεις; Στο πρώτο φύσημα του Βαρδάρη θα σου σκορπίσουν, σαν πρόχειρα απλωμένη μπουγάδα ψευτονοικοκυράς που καμώνεται την Ευρωπαία.
Ένας Κρητικός νεκρός
του Μακεδονικού Αγώνα
http://saita.pblogs.gr
Σχόλια