Με αφορμή τη διαγραφή του Κ. Σημίτη ακούστηκαν διάφορες απόψεις. Η άποψη που μου διέγειρε το πολιτικό μου ένστικτο, και την οποία θα επιχειρήσουμε να σχολιάσουμε, είναι αυτή που ακούστηκε και από κορυφαία στελέχη και υποστηρίζει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «Δεν διαγράφονται πρώην πρωθυπουργοί».
Αναρωτιέμαι από που προκύπτει αυτό το αξίωμα. Αναρωτιέμαι επίσης μέχρι που έχει εφαρμογή αυτός ο κανόνας «εξαίρεσης της κριτικής» σε μια Δημοκρατία, σ ένα δημοκρατικό κόμμα. Να το δούμε όμως αλλιώς μήπως κατορθώσουμε και βγάλουμε άκρη. Ωραία λοιπόν, οι πρώην πρωθυπουργοί δεν διαγράφονται , οι πρώην υπουργοί φαντάζομαι πως ούτε αυτοί διαγράφονται , οι πρώην βουλευτές ούτε αυτοί και όσο για τους νυν, δεν το συζητάμε. Άρα σύμφωνα με την παραπάνω άποψη περί διαγραφών μόνο μέλη και φίλοι μπορούν να διαγραφούν από το ΠΑΣΟΚ!!
Για να σοβαρευτούμε όμως , έχω τη γνώμη πως καθένας κρίνεται, πως καθένας πρέπει να κρίνεται, και για το παρελθόν του, και για το μέλλον του, αλλά κυρίως για το παρόν του. Τα πάντα είναι προς απόδειξη. Ένα δημόσιο πρόσωπο πρέπει να αποδεικνύει καθημερινά όχι μόνο την αξία του , την ηθική του , την καθαρότητα του λόγου του και των ιδεών του, αλλά κυρίως και πάνω απ όλα τις προθέσεις του. Στην περίπτωση Σημίτη δεν θα εξετάσω την ουσία της επιστολής του, γιατί το άλλο « το περί δικαιώματος μη διαγραφής» με εξιτάρει παραπάνω, το θεωρώ σπουδαιότερο.
Στη περίπτωση της δημόσιας επιστολής Σημίτη έχω τη γνώμη πως δεν αποδείχτηκαν οι αγνές προθέσεις του. Ένας πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος κόμματος έχει ασφαλώς το δικαίωμα της διαφωνίας όπως όλοι. Έχει επίσης το δικαίωμα της δημόσιας κατάθεσης της άποψης. Πότε όμως και με ποια διαδικασία καταθέτει την άποψη, έχει ιδιαίτερη αξία στη περίπτωσή μας.
Αφού όμως κρίναμε τον πρώην Πρόεδρο , και αφού είμαστε θιασώτες της άποψης πως όλοι κρίνονται, να κρίνουμε και το νυν Πρόεδρο, τον Γιώργο Παπανδρέου που πλειστάκις έχει κατηγορηθεί και κριθεί. Έχω τη γνώμη ότι το θέμα το χειρίσθηκε άψογα. Μια απαντητική επιστολή ουσίας , πραγματικού πολιτικού πολιτισμού, πραγματικής πολιτικής άποψης , δείγμα ευγένειας και δείγμα γραφής
Τελικά το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο Πρόεδρος του – μόνο αυτός δεν είναι. Το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ είναι η προσδοκία της εξουσίας, από πολλούς που την έχουν γευτεί και δεν ξέχασαν τη γεύση της. Το πρόβλημα είναι οι καρεκλοκένταυροι. Το πρόβλημα είναι και οι νεότεροι που έχουν γαλουχηθεί με το αίσθημα της ιδιοτέλειας και δεν αποδεικνύουν καμιά ανανέωση, δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία παρά μόνο την επένδυση στο δικό τους μέλλον. Να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας και να καταλήξουμε: Να επισημάνουμε, να τονίσουμε , να απαιτήσουμε να κρίνονται όλοι.
Αναρωτιέμαι από που προκύπτει αυτό το αξίωμα. Αναρωτιέμαι επίσης μέχρι που έχει εφαρμογή αυτός ο κανόνας «εξαίρεσης της κριτικής» σε μια Δημοκρατία, σ ένα δημοκρατικό κόμμα. Να το δούμε όμως αλλιώς μήπως κατορθώσουμε και βγάλουμε άκρη. Ωραία λοιπόν, οι πρώην πρωθυπουργοί δεν διαγράφονται , οι πρώην υπουργοί φαντάζομαι πως ούτε αυτοί διαγράφονται , οι πρώην βουλευτές ούτε αυτοί και όσο για τους νυν, δεν το συζητάμε. Άρα σύμφωνα με την παραπάνω άποψη περί διαγραφών μόνο μέλη και φίλοι μπορούν να διαγραφούν από το ΠΑΣΟΚ!!
Για να σοβαρευτούμε όμως , έχω τη γνώμη πως καθένας κρίνεται, πως καθένας πρέπει να κρίνεται, και για το παρελθόν του, και για το μέλλον του, αλλά κυρίως για το παρόν του. Τα πάντα είναι προς απόδειξη. Ένα δημόσιο πρόσωπο πρέπει να αποδεικνύει καθημερινά όχι μόνο την αξία του , την ηθική του , την καθαρότητα του λόγου του και των ιδεών του, αλλά κυρίως και πάνω απ όλα τις προθέσεις του. Στην περίπτωση Σημίτη δεν θα εξετάσω την ουσία της επιστολής του, γιατί το άλλο « το περί δικαιώματος μη διαγραφής» με εξιτάρει παραπάνω, το θεωρώ σπουδαιότερο.
Στη περίπτωση της δημόσιας επιστολής Σημίτη έχω τη γνώμη πως δεν αποδείχτηκαν οι αγνές προθέσεις του. Ένας πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος κόμματος έχει ασφαλώς το δικαίωμα της διαφωνίας όπως όλοι. Έχει επίσης το δικαίωμα της δημόσιας κατάθεσης της άποψης. Πότε όμως και με ποια διαδικασία καταθέτει την άποψη, έχει ιδιαίτερη αξία στη περίπτωσή μας.
Αφού όμως κρίναμε τον πρώην Πρόεδρο , και αφού είμαστε θιασώτες της άποψης πως όλοι κρίνονται, να κρίνουμε και το νυν Πρόεδρο, τον Γιώργο Παπανδρέου που πλειστάκις έχει κατηγορηθεί και κριθεί. Έχω τη γνώμη ότι το θέμα το χειρίσθηκε άψογα. Μια απαντητική επιστολή ουσίας , πραγματικού πολιτικού πολιτισμού, πραγματικής πολιτικής άποψης , δείγμα ευγένειας και δείγμα γραφής
Τελικά το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο Πρόεδρος του – μόνο αυτός δεν είναι. Το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ είναι η προσδοκία της εξουσίας, από πολλούς που την έχουν γευτεί και δεν ξέχασαν τη γεύση της. Το πρόβλημα είναι οι καρεκλοκένταυροι. Το πρόβλημα είναι και οι νεότεροι που έχουν γαλουχηθεί με το αίσθημα της ιδιοτέλειας και δεν αποδεικνύουν καμιά ανανέωση, δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία παρά μόνο την επένδυση στο δικό τους μέλλον. Να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας και να καταλήξουμε: Να επισημάνουμε, να τονίσουμε , να απαιτήσουμε να κρίνονται όλοι.
Σχόλια
Φίλε, διαφωνώ.
Κατά τη γνώμη μου, το θέμα εάν στη δημοκρατία πρέπει να υπάρχει ο κανόνας της εξαίρεσης ή όχι, είναι ελεγχόμενο, διότι συνήθως οι εξαιρέσεις είναι που διαφοροποιούν τη δημοκρατία από τον απολυταρχισμό και τον καθεστωτισμό. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση σε μια δημοκρατία, είναι το δικαίωμα στη διαφωνία και στην έκφραση αυτής. Και μάλιστα, εάν αυτή προέρχεται από έναν άνθρωπο, από τον οποίο με τόση ευκολία, και χωρίς ιδιαίτερα δημοκρατικές διαδικασίες, παρέλαβες το δαχτυλίδι-δικαίωμα να διαγράφεις, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, καθώς το «ΣΚΑΣΕ» ακούγεται ακόμα πιο ηχηρό. Σίγουρα, σε ένα κόμμα πρέπει να υπάρχει ο σεβασμός στο πρόσωπο του αρχηγού. Αυτό, όμως, κερδίζεται! Και αν κάποιοι υποσκάπτουν, που υποσκάπτουν, δεν τους βουλώνεις το στόμα, αλλά τους αφήνεις, αφού εκτεθούν να κριθούν. Εάν έχεις εμπιστοσύνη στις θέσεις και τις απόψεις σου μεταφέρεις εκεί το πεδίο της αντιπαράθεσης. Φαίνεται, πως ο Σημίτης έριξε άδεια και έπιασε γεμάτα. Θεωρώ, ότι έπραξε κακώς. Σε ύφος, ήθος και περιεχόμενο. Αλλά δεν έχω αυτόν ως εκφραστή του κόμματος και δεν περιμένω από αυτόν να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Λοιπόν! ας μην γελιόμαστε! η ουσία σε αυτή την ξαφνική(;) αναμπουμπούλα βρίσκεται αλλού! Ούτε, φυσικά, το ενδιαφέρον του Σημίτη ήταν να υπερασπιστεί το δημοκρατικό του δικαίωμα στη διαφωνία, ούτε ο Παπανδρέου, δια της διαγραφής, προσπάθησε να προστατεύσει...ποιον άραγε;. Και μάλιστα, όλα αυτά, για ένα θέμα που ελάχιστα, έως καθόλου, γνωρίζαμε. Εδώ βρίσκεται και το μόνο θετικό στην όλη ιστορία που μας απασχολεί(;) τις τελευταίες μέρες. Ότι έστω και έτσι, ξώφαλτσα, μας δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθούμε εμείς οι Έλληνες – Ευρωπαίοι με κάτι άλλο, εκτός από το Euro και τη Eurovision. Λέμε, τώρα! Τέλος πάντων. Ευτυχώς που υπάρχει και η Καλομοίρα για να περισώζει την.... ευρωπαϊκή μας τιμή!
η αιρετική
Φίλε, διαφωνώ.
Κατά τη γνώμη μου, το θέμα εάν στη δημοκρατία πρέπει να υπάρχει ο κανόνας της εξαίρεσης ή όχι, είναι ελεγχόμενο, διότι συνήθως οι εξαιρέσεις είναι που διαφοροποιούν τη δημοκρατία από τον απολυταρχισμό και τον καθεστωτισμό. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση σε μια δημοκρατία, είναι το δικαίωμα στη διαφωνία και στην έκφραση αυτής. Και μάλιστα, εάν αυτή προέρχεται από έναν άνθρωπο, από τον οποίο με τόση ευκολία, και χωρίς ιδιαίτερα δημοκρατικές διαδικασίες, παρέλαβες το δαχτυλίδι-δικαίωμα να διαγράφεις, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, καθώς το «ΣΚΑΣΕ» ακούγεται ακόμα πιο ηχηρό. Σίγουρα, σε ένα κόμμα πρέπει να υπάρχει ο σεβασμός στο πρόσωπο του αρχηγού. Αυτό, όμως, κερδίζεται! Και αν κάποιοι υποσκάπτουν, που υποσκάπτουν, δεν τους βουλώνεις το στόμα, αλλά τους αφήνεις, αφού εκτεθούν να κριθούν. Εάν έχεις εμπιστοσύνη στις θέσεις και τις απόψεις σου μεταφέρεις εκεί το πεδίο της αντιπαράθεσης. Φαίνεται, πως ο Σημίτης έριξε άδεια και έπιασε γεμάτα. Θεωρώ, ότι έπραξε κακώς. Σε ύφος, ήθος και περιεχόμενο. Αλλά δεν έχω αυτόν ως εκφραστή του κόμματος και δεν περιμένω από αυτόν να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Λοιπόν! ας μην γελιόμαστε! η ουσία σε αυτή την ξαφνική(;) αναμπουμπούλα βρίσκεται αλλού! Ούτε, φυσικά, το ενδιαφέρον του Σημίτη ήταν να υπερασπιστεί το δημοκρατικό του δικαίωμα στη διαφωνία, ούτε ο Παπανδρέου, δια της διαγραφής, προσπάθησε να προστατεύσει...ποιον άραγε;. Και μάλιστα, όλα αυτά, για ένα θέμα που ελάχιστα, έως καθόλου, γνωρίζαμε. Εδώ βρίσκεται και το μόνο θετικό στην όλη ιστορία που μας απασχολεί(;) τις τελευταίες μέρες. Ότι έστω και έτσι, ξώφαλτσα, μας δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθούμε εμείς οι Έλληνες – Ευρωπαίοι με κάτι άλλο, εκτός από το Euro και τη Eurovision. Λέμε, τώρα! Τέλος πάντων. Ευτυχώς που υπάρχει και η Καλομοίρα για να περισώζει την.... ευρωπαϊκή μας τιμή!
η αιρετική
να επικοινωνούνε
το βλέπω λίγο δύσκολο
να συνενοηθούνε
φαίνετα αυτονόητο
το να διαφωνείς
μα είναι και ο τρόπος
και πότε θα το πεις
το τι θα πεις, πως θα το πεις
έχει και αυτό αξία
αν κρύβει σκοπιμότητα
αυτή η ιστορία.
τι στόχους εξυπηρετείς
και πως το πετυχαίνεις
αλλοιώς σφυράς αδιάφορα
και δεν καταλαβαίνεις
Στη Δημοκρατία θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η ουσία. Επειδή λοιπόν θεωρώ ότι ο πρώην άλλα ήθελε να πει με την επιστολή του, πιστεύω πως είναι πολύ ποιο κοντά στην ουσία ο νυν. Θεωρώ επίσης πως είναι υποχρέωση σε έναν Πρόεδρο κόμματος να επισημαίνει τις υποκριτικές στάσεις και να τις καυτηριάζει με οποιονδήποτε τρόπο.
Από την άλλη μεριά θεωρώ πως ένας πρώην Πρωθυπουργός πρέπει να λέει ξεκάθαρα αυτό που θέλει να πει, αν δεν το λέει , τότε είναι κρίμα που κυβέρνησε αυτό το τόπο.
Όσον αφορά το ζήτημα που βάζεις για το αν ο κανόνας της εξαίρεσης ισχύει στα δημοκρατικά πολιτεύματα αυτό που θέλω να πω είναι πως σε μια δημοκρατία όλα ελέγχονται, όλα δοκιμάζονται, όλα κρίνονται. Γιατί ακόμα και το δικαίωμα της διαφωνίας που εσύ θεωρείς ότι δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση, εγώ πιστεύω πως όταν η διαφωνία περιέχει σκοπιμότητες, όταν είναι στείρα, όταν δεν προσφέρει, μπορεί να αμφισβητηθεί, δεν μπορεί βέβαια και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να εμποδίζετε η έκφρασή της, γιατί αν μη τι άλλο με την έκφρασή της αποκαλύπτεται και η ουσία της.
Καταλήγοντας θα έλεγα πως στη Δημοκρατία το Ζήτημα δεν είναι αν ισχύει ο κανόνας της εξαίρεσης , το δικαίωμα της διαφωνίας ή και τα δύο, το ζήτημα είναι η ουσία. Το ζήτημα είναι κανόνες και δικαιώματα να θεσπίζονται στη βάση της πραγματικής ανάγκης και να έχουν πεδίο εφαρμογής αληθινό – γνήσιο.