Με το ζήτημα της διαφωνίας ως ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουμε ασχοληθεί σε προηγούμενο ¨ΖΗΤΗΜΑ¨. Με το ζήτημα των διαφωνούντων θα ασχοληθούμε τώρα, με αυτούς, δηλαδή, που τολμούν να εκφράσουν την άλλη άποψη, έστω κι αν αποτελούν μειοψηφία. Όταν λέμε διαφωνούντες, εννοούμε, ασφαλώς, αυτούς που έρχονται σε αντίθεση με την άποψη την προδήλως πλειοψηφική, την άποψη που συνήθως εκφράζεται από την πλευρά της εξουσίας. Η διαφωνία ενοχλεί, συνήθως, την κρατούσα τάξη, το κατεστημένο δηλαδή. Γι αυτό και σχεδόν κάθε φορά που εκφράζεται διαφωνία, επιχειρείται η απαξίωση των διαφωνούντων, η περιθωριοποίηση της άποψης και η απρόσκοπτη συνέχεια της νομής της εξουσίας.
Αυτοί, λοιπόν, που τολμούν να καταθέτουν δημόσια την πραγματική άποψη που έχουν και υφίστανται, ενδεχομένως, τις συνέπειες που παραπάνω περιγράψαμε, πιστεύω πως είναι λίγοι και στο διάβα γίνονται ακόμα λιγότεροι. Θεωρώ πως αυτοί είναι οι δυνατοί, οι θαρραλέοι, οι άνθρωποι δηλαδή που μπορούν να αλλάξουν πράγματα και καταστάσεις έστω και με προσωπικό κόστος, οι άνθρωποι που διαμορφώνουν ισχυρές πλειοψηφίες. Αυτούς, όμως, που τολμούν να εκφράσουν την ειλικρινή άλλη γνώμη, το κατεστημένο προσπαθεί να τους φιμώσει με εκφράσεις όπως: «τι θέλει τώρα αυτός» , «τι τον ενδιαφέρει» κ.α. τέτοια, χωρίς βέβαια να απαντούν στην ουσία, χωρίς να ανοίγουν το δημόσιο διάλογο. Αυτοί, πάντως, είναι οι λίγοι.
Οι πολλοί είναι αυτοί που ενώ γνωρίζουν σιωπούν, σιωπούν γιατί ... «που να μπλέκω τώρα σου λέει». Αυτοί, δηλαδή, που απλά φοβούνται να καταθέσουν την άποψη τους. Αυτοί διαθέτουν το αισθητήριο της διαμόρφωσης της γνώμης, δεν διαθέτουν όμως αυτό που λέμε, το θάρρος της γνώμης. Συνήθως, δεν εποφθαλμιούν απολαβές με αντάλλαγμα τη σιωπή τους, απλά σιωπούν, πιστεύοντας πως «η σιωπή είναι χρυσός».
Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που εγώ ονομάζω «Ναιναίκους». Οι Ναιναίκοι λοιπόν είναι αυτοί που λένε σε όλα ναι, λένε ναι σε όλες τις μορφές εξουσίας, συντάσσονται πάντα με την κρατούσα γνώμη και με μοναδικό σκοπό, μικροανταλλάγματα. Ανταλλάσσουν, δηλαδή, την αξιοπρέπειά τους με πράγματα «φθηνά». Με αυτούς νομίζω δεν αξίζει να ασχοληθούμε καθόλου.
Στον αντίποδα της παραπάνω κατηγορίας είναι αυτή η κατηγορία που προβάλλει διαφωνίες για όλα, «όχι» σε όλα. Σκοπός αυτής της κατηγορίας των ανθρώπων είναι να υποσκάψουν τους κρατούντες και στη συνέχεια να διεκδικήσουν οι ίδιοι την «εξουσία».
Εδώ, δηλαδή, πρέπει να δούμε τα κίνητρα των διαφωνούντων. Αποτελεί η διαφωνία τους, μια πηγαία και αγνή άποψη ή υπάρχει ιδιοτέλεια πίσω από την δημόσια κατάθεση με σκοπό την απαξίωση της προσπάθειας και του έργου αυτών που διαχειρίζονται όλων τις μορφές εξουσίας;
Τα πάντα είναι προς αξιολόγηση. Έχω, πάντως, τη γνώμη, πως όλοι, ή σχεδόν όλοι, ξέρουμε την αλήθεια ή τουλάχιστον τη διαισθανόμαστε. Το ζήτημα είναι πως τη μεταφράζουμε, πως την προσαρμόζουμε στα δικά μας δεδομένα και ενδεχομένως και πως, μετά από όλη αυτή τη διαδικασία, διαμορφώνουμε άποψη και την εκφράζουμε δημόσια ή την κρατάμε για τον εαυτό μας. Το ζήτημα δηλαδή είναι να αναζητάς την αλήθεια, να αποκτάς τη γνώση, να διαμορφώνεις άποψη και να την καταθέτεις άδολα, χωρίς μικρότητες και ιδιοτέλειες, χωρίς φόβους. Το ζήτημα είναι να συλλογάσαι ελεύθερα γιατί όπως έγραφε ο Ρήγας Φεραίος «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»
Σχόλια