Το γιαούρτωμα ως έκφραση αποδοκιμασίας είναι πράξη γνωστή. Ακραία μεν, υπαρκτή δε. Το γιαούρτωμα λοιπόν ως πράξη αγανάκτησης και αποδοκιμασίας είναι πράξη αυθόρμητη-θα μου πείτε που βρήκαν το γιαούρτη-και αιφνιδιαστική και για το θύμα και για το δράστη. Σίγουρα δεν αποτελεί διαδικασία εντασσόμενη σε μια οργανωμένη και συντεταγμένη κοινωνία. Σε μια κοινωνία δηλαδή όπου ο καθένας θα εξέφραζε τη γνώμη του ελεύθερα , η γνώμη αυτή, θα είχε την ανάλογη βαρύτητα και εν πάση περιπτώσει θα υπήρχε μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ του λαού και της εξουσίας. Τα μηνύματα δηλαδή θα έφταναν στην πολιτική εξουσία και αυτή θα τα ελάμβανε υπόψη της. Επιπλέον σε μια τέτοια ιδανική κοινωνία η εξουσία θα έδινε καθημερινά, με τη στάση της , μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας. Επειδή όλα τα παραπάνω δε συμβαίνουν, δεν αποκλείω το γιαούρτωμα του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου, να αποτελεί συνειδητή πολιτική πράξη-χωρίς να την επικροτώ απαραίτητα. Δεν ξέρω επίσης αν το γιαούρτωμα ήταν για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μόνο, ή αν ήταν μια πράξη συμβολική ενάντια σε όλο το σύστημα της εξουσίας. Αν πάντως δεχτούμε την εκδοχή της συνειδητής πολιτικής πράξης , σίγουρα θα χρειαστούμε μεγάλες ποσότητες γιαουρτιού!!
Σχόλια