ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 16/4/2009
Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΓΙΑΝΝΙΡΗ
Αλλοι με βλέμμα σκοτεινιασμένο και ανήσυχο, άλλοι στωικοί μα πικραμένοι, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας κουβαλώντας το βαρύ φορτίο της ανεργίας σχηματίζουν ουρά στα γραφεία του ΟΑΕΔ, όπου ξεδιπλώνονται ποικίλες πτυχές της ανεργίας λόγω της πρόσφατης, μα αλίμονο, και της παλιότερης ως φαίνεται κρίσης. Νέοι, μεσήλικες, αλλοδαποί, γυναίκες, αδιακρίτως...
Τέτοια είναι η ανασφάλεια και το άγχος που επικρατεί ώστε δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι που προσέρχονται στον ΟΑΕΔ προκαταβολικά, πριν τεθεί θέμα απόλυσης ή άλλοι με τη βεβαιότητα της επικείμενης απόλυσης, για να πληροφορηθούν τις δυνατότητες που τους δίδονται.
«Επικρατεί γενικευμένη ανασφάλεια. Το βλέπω εμπειρικά, αλλά καθημερινά. Από το 2003 που εργάζομαι στον ΟΑΕΔ, ολοένα αυξάνεται η ανεργία. Ας μη γελιόμαστε, δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας να καλύψουν τη ζήτηση. Η τάση είναι αύξηση της ανεργίας - μείωση της απασχόλησης. Η κάλυψη επιδοτούμενων θέσεων εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των εργοδοτών που δεν ανταποκρίνονται. Το μήνυμα που έχω πάρει είναι ότι φόβος διακατέχει τον κόσμο που τείνει να τρελαθεί από το άγχος», θα πει ο συνδικαλιστής του ΟΑΕΔ Γ. Μακράκης.
Δεν είναι παράλογο αυτό το κλίμα φόβου, αφού σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ οι απολύσεις έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από πέρσι. Δραματικούς χαρακτηρίζει τους ρυθμούς αύξησης των απολύσεων, διαθεσιμοτήτων κι αναγκαστικών αδειών ο εκπρόσωπος Τύπου της ΓΣΕΕ κ. Στ. Ανέστης: Τον Φεβρουάριο έγιναν 4.100 τέτοιες εργασιακές ανατροπές που για τον Μάρτιο εκτιμάται ότι θα ξεπεράσουν τις 5.200, αύξηση 25%. Ιδιαίτερα πλήττονται ο κατασκευαστικός τομέας, η κλωστοϋφαντουργία,το εμπόριο. Πρωτοφανές για την Ελλάδα χαρακτηρίζεται το φαινόμενο της περικοπής ημερών ή και ωρών εργασίας.
Ψυχολογία στο ναδίρ «Εχω να περιμένω σε ουρά 30 ατόμων για να δω αν και τι δικαιούμαι. Το τελευταίο που θέλω είναι να αναβιώσω την απόλυσή μου», θα πει η νεαρή Μαρκέλα, ιδιωτική υπάλληλος, έξω από το γραφείο του ΟΑΕΔ στην Πειραιώς. Οι περισσότεροι που ανεβοκατεβαίνουν στα γραφεία για να μαζέψουν τα χαρτιά, αποφεύγουν να μιλήσουν. «Ασ' τα, η ψυχολογία είναι στο ναδίρ», πετάει μια κουβέντα προσπαθώντας ταυτόχρονα να μας αποφύγει ένας καλοντυμένος κύριος.
«Πριν από τρεις μέρες πήρα ξαφνικά την απόλυση. Εδώ και 38 χρόνια δεν έχω μείνει άνεργος, χωρίς δουλειά δεν ξέρω τι να κάνω στη ζωή. Πρέπει να στείλω λεφτά και στα τρία παιδιά», λέει ο Βούλγαρος έμπειρος χειριστής χωματουργικών μηχανημάτων Νικόλα Δημητρόφ. Υστερα από 5 χρόνια στην εταιρεία έπεσε θύμα περικοπών αφού υπήρχε «αναδουλειά», δικαιολογεί. Σκέφτεται να δουλέψει σε νησί αλλά πρέπει να κρατήσει και το σπίτι στην Αθήνα «για να μη βρεθώ στο δρόμο στην πρώτη αναποδιά. Στην Ελλάδα δεν ξέρεις ποτέ τι μισθό θα πάρεις, αν και ειδικευμένος».
«Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Εχω φάει σφαλιάρες από τον κομματισμό. Το 2004 με είχε ξανααπολύσει η εταιρεία γιατί είχα σηκώσει σημαία του ΠΑΣΟΚ. Μας έλεγαν, τώρα που θα εκλεγούμε εμείς θα δείτε... Τότε ήταν ο μισός κόσμος στα γραφεία του ΟΑΕΔ. Με προσέλαβαν ξανά γιατί ήξερα τη δουλειά στο φυσικό αέριο. Ξαφνικά απολύθηκα, γιατί κόπηκαν οι δουλειές από τη ΔΕΠΑ. Τι να το κάνω το επίδομα των 500 ευρώ; Δουλειά θέλω. Εχω δύο παιδιά. Εκοψα το δάνειο για σπίτι που μου έδινε η τράπεζα από μόνος μου. Πώς θα το αποπλήρωνα», μας λέει ο 38χρονος Αλβανός Αντώνης Ματία: «Από το 1991 ποτέ δεν μου χτύπησε την πόρτα η Αστυνομία. Μου αρέσει η χώρα, η συμπεριφορά των ανθρώπων, παρόλο που έχουμε δώσει πολλά δικαιώματα οι Αλβανοί».
Απολυμένη εδώ και ένα χρόνο από ναυτιλιακό γραφείο η Χριστίνα Βλαχάκη, μητέρα τριών παιδιών, δεν κατάφερε να βρει δουλειά: «Δεν θέλουν μητέρες με δεσμεύσεις ωραρίου, ούτε να πληρώνουν επιδόματα». Μόνη δουλειά που της πρότειναν ήταν για δύο μήνες αλλά θα έχανε το επίδομα. Σκεφτόταν να κάνει κάτι δικό της στον αγροτουρισμό, όμως υποστηρίζει ότι και αυτές οι ευκαιρίες έχουν πάψει να παρέχονται. Δεν πιστεύει ότι θα περάσει η κρίση. «Δεν είναι στο χέρι τους... δεν έχουν να δώσουν».
Στα γραφεία του ΟΑΕΔ στη Γλυφάδα η κρίση μόλις κάνει την εμφάνισή της. Η υποδιευθύντρια Μ. Θεοχάρη εκτιμά ότι επειδή στην περιοχή υπάρχουν πολλοί ξενοδοχοϋπάλληλοι και εκπαιδευτικοί, οι επιπτώσεις θα φανούν έως τον Σεπτέμβριο. Επισημαίνει ότι οι αλλοδαποί είναι πολύ πιο ενήμεροι των δικαιωμάτων τους και τυπικοί στα χαρτιά από τους Ελληνες, που «θα 'πρεπε να ενημερωθούν επειγόντως».
Ο 35χρονος Ελληνας πρώην στέλεχος σε εταιρεία εστίασης δεν θα μας πει το όνομά του αλλά τη φράση «όλα κύκλος είναι και γυρνάνε». Απολύθηκε τον Οκτώβριο με τις ανακατατάξεις που έκανε η εταιρεία όταν εξαγοράστηκε. Δείχνει άνετος, αλλά η πίκρα για την απόλυση ύστερα από 10 χρόνια «που ανεβάζαμε την εταιρεία» διαφαίνεται.
«Με εξανάγκασαν να αποχωρήσω από το αθλητικό κέντρο που δούλευα στη γραμματειακή υποστήριξη. Ημουν χωρίς ένσημα και με λίγα λεφτά. Δουλειά δεν μου βρίσκουν εδώ. Ερχομαι για το βιβλιάριο υγείας που δικαιούμαι έως 29 ετών», θα πει η Μαρία.
Ο εργοδότης της ήθελε να την απολύσει ύστερα από 3,5 χρόνια στις τηλεφωνικές πωλήσεις και να την ξαναπροσλάβει με ό,τι περικοπές αυτό συνεπάγεται. «Αρνήθηκα. Επέλεξα την κανονική απόλυση, αποζημίωση, ταμείο ανεργίας», μας λέει η μεσήλικας κ. Παπανικολάου. *
Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΓΙΑΝΝΙΡΗ
Αλλοι με βλέμμα σκοτεινιασμένο και ανήσυχο, άλλοι στωικοί μα πικραμένοι, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας κουβαλώντας το βαρύ φορτίο της ανεργίας σχηματίζουν ουρά στα γραφεία του ΟΑΕΔ, όπου ξεδιπλώνονται ποικίλες πτυχές της ανεργίας λόγω της πρόσφατης, μα αλίμονο, και της παλιότερης ως φαίνεται κρίσης. Νέοι, μεσήλικες, αλλοδαποί, γυναίκες, αδιακρίτως...
Τέτοια είναι η ανασφάλεια και το άγχος που επικρατεί ώστε δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι που προσέρχονται στον ΟΑΕΔ προκαταβολικά, πριν τεθεί θέμα απόλυσης ή άλλοι με τη βεβαιότητα της επικείμενης απόλυσης, για να πληροφορηθούν τις δυνατότητες που τους δίδονται.
«Επικρατεί γενικευμένη ανασφάλεια. Το βλέπω εμπειρικά, αλλά καθημερινά. Από το 2003 που εργάζομαι στον ΟΑΕΔ, ολοένα αυξάνεται η ανεργία. Ας μη γελιόμαστε, δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας να καλύψουν τη ζήτηση. Η τάση είναι αύξηση της ανεργίας - μείωση της απασχόλησης. Η κάλυψη επιδοτούμενων θέσεων εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των εργοδοτών που δεν ανταποκρίνονται. Το μήνυμα που έχω πάρει είναι ότι φόβος διακατέχει τον κόσμο που τείνει να τρελαθεί από το άγχος», θα πει ο συνδικαλιστής του ΟΑΕΔ Γ. Μακράκης.
Δεν είναι παράλογο αυτό το κλίμα φόβου, αφού σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ οι απολύσεις έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από πέρσι. Δραματικούς χαρακτηρίζει τους ρυθμούς αύξησης των απολύσεων, διαθεσιμοτήτων κι αναγκαστικών αδειών ο εκπρόσωπος Τύπου της ΓΣΕΕ κ. Στ. Ανέστης: Τον Φεβρουάριο έγιναν 4.100 τέτοιες εργασιακές ανατροπές που για τον Μάρτιο εκτιμάται ότι θα ξεπεράσουν τις 5.200, αύξηση 25%. Ιδιαίτερα πλήττονται ο κατασκευαστικός τομέας, η κλωστοϋφαντουργία,το εμπόριο. Πρωτοφανές για την Ελλάδα χαρακτηρίζεται το φαινόμενο της περικοπής ημερών ή και ωρών εργασίας.
Ψυχολογία στο ναδίρ «Εχω να περιμένω σε ουρά 30 ατόμων για να δω αν και τι δικαιούμαι. Το τελευταίο που θέλω είναι να αναβιώσω την απόλυσή μου», θα πει η νεαρή Μαρκέλα, ιδιωτική υπάλληλος, έξω από το γραφείο του ΟΑΕΔ στην Πειραιώς. Οι περισσότεροι που ανεβοκατεβαίνουν στα γραφεία για να μαζέψουν τα χαρτιά, αποφεύγουν να μιλήσουν. «Ασ' τα, η ψυχολογία είναι στο ναδίρ», πετάει μια κουβέντα προσπαθώντας ταυτόχρονα να μας αποφύγει ένας καλοντυμένος κύριος.
«Πριν από τρεις μέρες πήρα ξαφνικά την απόλυση. Εδώ και 38 χρόνια δεν έχω μείνει άνεργος, χωρίς δουλειά δεν ξέρω τι να κάνω στη ζωή. Πρέπει να στείλω λεφτά και στα τρία παιδιά», λέει ο Βούλγαρος έμπειρος χειριστής χωματουργικών μηχανημάτων Νικόλα Δημητρόφ. Υστερα από 5 χρόνια στην εταιρεία έπεσε θύμα περικοπών αφού υπήρχε «αναδουλειά», δικαιολογεί. Σκέφτεται να δουλέψει σε νησί αλλά πρέπει να κρατήσει και το σπίτι στην Αθήνα «για να μη βρεθώ στο δρόμο στην πρώτη αναποδιά. Στην Ελλάδα δεν ξέρεις ποτέ τι μισθό θα πάρεις, αν και ειδικευμένος».
«Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Εχω φάει σφαλιάρες από τον κομματισμό. Το 2004 με είχε ξανααπολύσει η εταιρεία γιατί είχα σηκώσει σημαία του ΠΑΣΟΚ. Μας έλεγαν, τώρα που θα εκλεγούμε εμείς θα δείτε... Τότε ήταν ο μισός κόσμος στα γραφεία του ΟΑΕΔ. Με προσέλαβαν ξανά γιατί ήξερα τη δουλειά στο φυσικό αέριο. Ξαφνικά απολύθηκα, γιατί κόπηκαν οι δουλειές από τη ΔΕΠΑ. Τι να το κάνω το επίδομα των 500 ευρώ; Δουλειά θέλω. Εχω δύο παιδιά. Εκοψα το δάνειο για σπίτι που μου έδινε η τράπεζα από μόνος μου. Πώς θα το αποπλήρωνα», μας λέει ο 38χρονος Αλβανός Αντώνης Ματία: «Από το 1991 ποτέ δεν μου χτύπησε την πόρτα η Αστυνομία. Μου αρέσει η χώρα, η συμπεριφορά των ανθρώπων, παρόλο που έχουμε δώσει πολλά δικαιώματα οι Αλβανοί».
Απολυμένη εδώ και ένα χρόνο από ναυτιλιακό γραφείο η Χριστίνα Βλαχάκη, μητέρα τριών παιδιών, δεν κατάφερε να βρει δουλειά: «Δεν θέλουν μητέρες με δεσμεύσεις ωραρίου, ούτε να πληρώνουν επιδόματα». Μόνη δουλειά που της πρότειναν ήταν για δύο μήνες αλλά θα έχανε το επίδομα. Σκεφτόταν να κάνει κάτι δικό της στον αγροτουρισμό, όμως υποστηρίζει ότι και αυτές οι ευκαιρίες έχουν πάψει να παρέχονται. Δεν πιστεύει ότι θα περάσει η κρίση. «Δεν είναι στο χέρι τους... δεν έχουν να δώσουν».
Στα γραφεία του ΟΑΕΔ στη Γλυφάδα η κρίση μόλις κάνει την εμφάνισή της. Η υποδιευθύντρια Μ. Θεοχάρη εκτιμά ότι επειδή στην περιοχή υπάρχουν πολλοί ξενοδοχοϋπάλληλοι και εκπαιδευτικοί, οι επιπτώσεις θα φανούν έως τον Σεπτέμβριο. Επισημαίνει ότι οι αλλοδαποί είναι πολύ πιο ενήμεροι των δικαιωμάτων τους και τυπικοί στα χαρτιά από τους Ελληνες, που «θα 'πρεπε να ενημερωθούν επειγόντως».
Ο 35χρονος Ελληνας πρώην στέλεχος σε εταιρεία εστίασης δεν θα μας πει το όνομά του αλλά τη φράση «όλα κύκλος είναι και γυρνάνε». Απολύθηκε τον Οκτώβριο με τις ανακατατάξεις που έκανε η εταιρεία όταν εξαγοράστηκε. Δείχνει άνετος, αλλά η πίκρα για την απόλυση ύστερα από 10 χρόνια «που ανεβάζαμε την εταιρεία» διαφαίνεται.
«Με εξανάγκασαν να αποχωρήσω από το αθλητικό κέντρο που δούλευα στη γραμματειακή υποστήριξη. Ημουν χωρίς ένσημα και με λίγα λεφτά. Δουλειά δεν μου βρίσκουν εδώ. Ερχομαι για το βιβλιάριο υγείας που δικαιούμαι έως 29 ετών», θα πει η Μαρία.
Ο εργοδότης της ήθελε να την απολύσει ύστερα από 3,5 χρόνια στις τηλεφωνικές πωλήσεις και να την ξαναπροσλάβει με ό,τι περικοπές αυτό συνεπάγεται. «Αρνήθηκα. Επέλεξα την κανονική απόλυση, αποζημίωση, ταμείο ανεργίας», μας λέει η μεσήλικας κ. Παπανικολάου. *
Σχόλια