ΤΙΝΑ, τοκογλύφοι, λοχίες και λαϊκή κυριαρχία
Η διάσημη θατσερική ιαχή ‘there is no alternative’ (ΤΙΝΑ) των αρχών της δεκαετίας του ’80 σηματοδότησε τη νικηφόρα προέλαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού επί των υλικών και θεσμικών κατακτήσεων των λαϊκών στρωμάτων και της μισθωτής εργασίας, όπως είχαν αποτυπωθεί κατά την περίοδο 1945-1975 στο σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο. Στόχος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ήταν και είναι η άνοδος της κερδοφορίας του κεφαλαίου, μέσα από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την αγοραιοποίηση δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών, την κυριαρχία της άυλης, κερδοσκοπικής οικονομίας επί της παραγωγής και την επιβολή πολιτικών ελίτ με ολιγαρχική νοοτροπία επιβολής επί των λαών. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική επιδίωξε τον στόχο αυτό αφενός μέσα από πολιτικές λιτότητας και απορύθμισης της αγοράς εργασίας, αφετέρου μέσα από διαρθρωτικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους, με αιχμές την ιδιωτικοποίηση των παραγωγικών υποδομών και των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και την αποδόμηση του καθολικού κοινωνικού κράτους αλλά και την ταυτόχρονη απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων, ταυτόχρονα με τη διεύρυνση ενός παγκόσμιου εφεδρικού βιομηχανικού στρατού. Κατά τρίτον, μέσα από την επικράτηση του δημοσιονομικού - αντιπληθωριστικού σκέλους, την απόρριψη της αναπτυξιακής - παραγωγικής διάστασης των κρατικών οικονομικών πολιτικών και την υιοθέτηση της πολιτικής του σκληρού νομίσματος.
Οι ανωτέρω κατευθυντήριες γραμμές πολιτικής, κωδικοποιήθηκαν και εγγράφηκαν ως δογματικές καταστατικές αρχές της ευρωπαϊκής περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση των ανωτέρω αρχών εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως συμπυκνώνονται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο εγχείρημα της Ο.Ν.Ε. Όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στην απελευθέρωση της κίνησης του κεφαλαίου και στον ταυτόχρονο περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων της εργασίας στη θεσμική «ανεξαρτητοποίηση» από κάθε δημοκρατικό πολιτικό έλεγχο της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, την αποεθνικοποίηση της νομισματικής πολιτικής με το ευρώ, την αυστηρά επιτηρούμενη δημοσιονομική ‘εθνική’ πολιτική, την ολιγαρχική - αντιδημοκρατική δομή και λειτουργία. Το κοινωνικό έλλειμμα, αίτιο και αποτέλεσμα του δημοκρατικού ελλείμματος, χαρακτηρίζει τη συγκρότηση και τις πολιτικές της Ε.Ε. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υπό την ηγεμονία της εκσυγχρονιστικής - αστικής τάσης, ως εκφραστές των κυρίαρχων κρατικών στρατηγικών μετατράπηκαν σε σοσιαλφιλελεύθερα, ταύτισαν την αριστερά με το φιλελευθερισμό και αποδέχθηκαν τη λογική του νεοφιλελεύθερου «μονοδρόμου».
Το διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ηγεμονική μερίδα της κεφαλαιοκρατίας, καθοδηγεί τα εγχειρήματα καπιταλιστικών περιφερειακών ολοκληρώσεων, συγκροτώντας τη δικτατορία των αγορών. Οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ, αντανακλούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις των ολοκληρώσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού στοχεύοντας στους λεγόμενους αδύνατους κρίκους του συστήματος της ευρωζώνης, δηλαδή τους εθνικούς σχηματισμούς της Πορτογαλίας, Ιταλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας (που στη γλώσσα των χρηματιστών και των βαλέδων τους, ονομάζονται PIIGS). Η αδυναμία του παγκόσμιου καπιταλισμού να θεραπεύσει τις διογκούμενες αντιφάσεις όπως αυτές εκδηλώνονται στην ανώτερη φάση της εξέλιξής του, που σηματοδοτεί ο κερδοσκοπικός καπιταλισμός- και όχι απλά μια μορφή του καπιταλισμού που μπορεί να αντικατασταθεί από μια άλλη πιο ανθρώπινη- εκφράζεται σε νομισματικό επίπεδο στο τρίγωνο δολαρίου- ευρώ- γουάν και προϊόντος του χρόνου σε γεωπολιτικό με την όξυνση στην Ασία αλλά και στις σχέσεις ΗΠΑ- Κίνας.
Αναμφίβολα, οι χώρες της Μεσογείου κυρίως, είναι οι αδύνατοι κρίκοι της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας του χώρου της Ο.Ν.Ε., ακριβώς επειδή η λογική και οι πολιτικές της ευρωζώνης αντανακλούν και αναπαράγουν το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών της Ευρώπης. Ακριβώς επειδή η λογική του σκληρού ευρώ στρέφεται εναντίον της ισόρροπης ανάπτυξης της ευρωζώνης και της πραγματικής σύγκλισης, ενισχύοντας περαιτέρω τις ισχυρές οικονομίες εις βάρος των πιο αδύναμων, αλλά και μεταφέροντας πλούτο προς τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα.
Οι διάφοροι ευρωγραφειοκράτες, κομισάριοι και λοχίες του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, επιχειρούν και δυστυχώς επιτυγχάνουν – μέχρι τώρα - να επιβάλλουν τις αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές πολιτικές τους στις εθνικές κυβερνήσεις (πολλές από τις οποίες με μεγάλη προθυμία έτσι κι αλλιώς τις εκτελούν), με στόχο να πληρώσουν την κρίση τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι συνταξιούχους, οι αγρότες, οι μικροί και μεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι, επιτυγχάνοντας έναν τρίτο γύρο βίαιης αναδιανομής εισοδήματος προς τα πάνω. Αυτός είναι ο πυρήνας της αστικής στρατηγικής στη συγκυρία, αυτό υπαγορεύουν οι «αγορές». Πρόκειται για μια επιχείρηση γιγαντιαίας αναδιανομής του παραγώμενου πλούτου σε βάρος των «από κάτω» και υπέρ των «από πάνω», με στόχο την κρίση του καπιταλισμού να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Ειδικότερα η χώρα μας βρέθηκε στο επίκεντρο των επιθέσεων διότι πράγματι ανήκει στους αδύνατους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της ευρωζώνης και επιπλέον διότι μόλις έχει εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ, με διακηρυγμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε μια κατεύθυνση αναθέρμανσης της οικονομίας, τόνωσης της ζήτησης και αύξησης των δημοσίων δαπανών, δίνοντας ένα «κακό παράδειγμα» για τα συμφέροντα των αγορών στην Ελλάδα και διεθνώς. Τα ανωτέρω σε συνδυασμό με τη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ στην προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά και τη θέση του Κινήματος στις πρόσφατες ευρωεκλογές για ανάγκη αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας, οδήγησαν τμήματα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας στην άσκηση συνεχών πιέσεων στη νεοεκλεγμένη κυβέρνηση προκειμένου να αναιρέσει το πρόγραμμά της και να υποχωρήσει από τις δεσμεύσεις της στον ελληνικό λαό. Μετά από τις πρώτες 100 ημέρες, όπου ουσιαστικά τα αντιφατικά μηνύματα που έστελνε η κυβέρνηση ήταν εκδήλωση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, το διάγγελμα του Πρωθυπουργού και το πρόγραμμα σταθερότητας που κατέθεσε προς έγκριση στην Κομισιόν, ύστερα από την ανάκριση του Νταβός, δείχνουν ότι η κυβέρνηση συνθηκολόγησε με τους λοχίες της δικτατορίας των αγορών καταστρατηγώντας την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, θεμελιώδη καταστατική αρχή κάθε ευρωπαϊκού συντάγματος (αλλά όχι της ευρωσυνθήκης της Λισσαβώνας) και ιδρυτική αρχή του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, σύμφωνα με τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη.
Με ανακοίνωση μας, την 1η Οκτωβρίου 2009 και ενόψει των επικείμενων εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, προειδοποιούσαμε μεταξύ άλλων ότι το διευθυντήριο μαζί με την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και με τμήματα της κατεστημένης πολιτικής ελίτ της χώρας, που πειθήνια υπηρετούν τα συμφέροντα του οικονομικού κατεστημένου θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις προς την κυβέρνηση να μην εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να ασκήσει πολιτική στη βάση του Συμφώνου Σταθερότητας. Επισημαίναμε επίσης ότι η στήριξη που μπορεί να προσφέρουν κάποιες στιγμές τα Μ.Μ.Ε. έχει πάντα προσωρινό χαρακτήρα, είναι εικονική, κάλπικη και επικίνδυνη για ένα σοσιαλιστικό κίνημα που επιδιώκει να εκπροσωπήσει τους μη προνομιούχους. Αποτελούν στη βασική τους κατεύθυνση προπαγανδιστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που επιχειρούν να περάσουν την κυρίαρχη γραμμή της κεφαλαιοκρατίας, ως καθολικό εθνικό συμφέρον. Όμως η δύναμη για ένα σοσιαλιστικό κίνημα δεν είναι οι «κάλπικοι και εφήμεροι φίλοι» των Μ.Μ.Ε., το θλιβερό κατάντημα ορισμένων εκ των οποίων παρακολουθούμε καθημερινά – όσο αντέχεται- στο δελτίο των 8, αλλά ο οργανωμένος δρων λαός, οι κομματικές του οργανώσεις, τα συνδικάτα και τα κοινωνικά λαϊκά κινήματα.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι το κόμμα των αγροτών, των εργατών, των υπαλλήλων, των νέων, των φοιτητών, των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών, των επιστημόνων και των αυτοαπασχολουμένων. Είναι η έκφραση της ελπίδας και της προοπτικής του λαού μας, δίνοντας δημοκρατικά και σοσιαλιστικά περιεχόμενα στην «αγωνία αυτού του τόπου για ζωή»... Δεν είναι και δεν θα γίνει το κόμμα του διευθυντηρίου, των τραπεζιτών, του ΣΕΒ, των κάθε λογής παπαγάλων.
Απαίτηση του ελληνικού λαού είναι η εθνική, κοινωνική, δημοκρατική, παραγωγική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση της χώρας, όπως εκφράστηκε με τη μεγάλη λαϊκή νίκη στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και την εκλογική συντριβή της δεξιάς. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως αποδέκτης, εκφραστής και εντολοδόχος της λαϊκής ετυμηγορίας, καλείται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των εργαζομένων και της νεολαίας. Να τιμήσει την εμπιστοσύνη του λαού. Κριτήριο των πολιτών και μέτρο αξιολόγησης του κυβερνητικού έργου είναι η πορεία ανασυγκρότησης της χώρας με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Εθνικό συμφέρον δεν είναι το καπιταλιστικό συμφέρον μεταμφιεσμένο στο ουδέτερο υπερταξικό συμφέρον της χώρας. Εθνικό συμφέρον είναι ότι ταυτίζεται με τα συμφέροντα του λαού και με το αναφαίρετο δικαίωμα της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του. Γιατί το έθνος είναι ο λαός και όχι η οικονομική ολιγαρχία του τόπου. Με τα λόγια του ποιητή, εθνικόν είναι το αληθές. Όχι η προπαγανδιστική τρομοκρατία των κεφαλαιοκρατών...
Ζητάμε
ü Αναθεώρηση του Προγράμματος Σταθερότητας. Η κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό στις 4 Οκτωβρίου 2009. Αναθέρμανση της οικονομίας, κοινωνικός και αναπτυξιακός προσανατολισμός του κράτους, συγκρότηση δημόσιου πυλώνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενίσχυση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, τόνωση της ζήτησης, στήριξη του λαϊκού εισοδήματος, κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενίσχυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης μέσα από την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής, δίκαιο φορολογικό σύστημα, ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. και της δημόσιας παιδείας σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
ü Έκδοση ευρωομολόγου με χαμηλό επιτόκιο για τη στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας από την επίθεση των τοκογλύφων των αγορών αλλά και ως απόδειξη της αυτονόητης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Πολιτικός έλεγχος και δημοκρατική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
ü Μάχη για την κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
ü Κομβικές τομές για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας μας ενάντια στον παρασιτισμό.
ü Αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας μέσα από την περιστολή της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, μέσα από την αποτελεσματική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την πραγματική φορολόγηση των διαφυγόντων επιχειρηματικών υπερκερδών.
ü Όχι στο λαϊκισμό που με τη χρήση θεωριών περί κοινωνικού αυτοματισμού διαλύει την κοινωνική ενότητα και αλληλεγγύη του λαού, με στόχο να υποστούν τα λαϊκά στρώματα το κόστος από μία κρίση για την οποία δεν ευθύνονται και που ήδη έχουν χρυσοπληρώσει.
ü Μαζική και αγωνιστική συμμετοχή των συντρόφων και φίλων του Κινήματος στις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτων εναντίον της πολιτικής της λιτότητας.
ü Άμεση συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. - Σύγκληση συνεδρίου θέσεων του κόμματος τον Μάρτιο 2010.
ü Πραγματοποίηση συνεδρίου ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, εργατικών κομμάτων με πρωτοβουλία του Κινήματος στην Αθήνα, τον Απρίλιο 2010, με θέμα τη σοσιαλιστική απάντηση στην οικονομική κρίση, την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας και την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης.
Ο δρόμος δεν είναι ούτε ο απομονωτισμός ούτε η υποταγή στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Αγώνας για μια κοινωνική Ελλάδα, σε μια δημοκρατική Ευρώπη. Το μέλλον θα είναι μακρύ...
Η διάσημη θατσερική ιαχή ‘there is no alternative’ (ΤΙΝΑ) των αρχών της δεκαετίας του ’80 σηματοδότησε τη νικηφόρα προέλαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού επί των υλικών και θεσμικών κατακτήσεων των λαϊκών στρωμάτων και της μισθωτής εργασίας, όπως είχαν αποτυπωθεί κατά την περίοδο 1945-1975 στο σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο. Στόχος των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ήταν και είναι η άνοδος της κερδοφορίας του κεφαλαίου, μέσα από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την αγοραιοποίηση δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών, την κυριαρχία της άυλης, κερδοσκοπικής οικονομίας επί της παραγωγής και την επιβολή πολιτικών ελίτ με ολιγαρχική νοοτροπία επιβολής επί των λαών. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική επιδίωξε τον στόχο αυτό αφενός μέσα από πολιτικές λιτότητας και απορύθμισης της αγοράς εργασίας, αφετέρου μέσα από διαρθρωτικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους, με αιχμές την ιδιωτικοποίηση των παραγωγικών υποδομών και των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και την αποδόμηση του καθολικού κοινωνικού κράτους αλλά και την ταυτόχρονη απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων, ταυτόχρονα με τη διεύρυνση ενός παγκόσμιου εφεδρικού βιομηχανικού στρατού. Κατά τρίτον, μέσα από την επικράτηση του δημοσιονομικού - αντιπληθωριστικού σκέλους, την απόρριψη της αναπτυξιακής - παραγωγικής διάστασης των κρατικών οικονομικών πολιτικών και την υιοθέτηση της πολιτικής του σκληρού νομίσματος.
Οι ανωτέρω κατευθυντήριες γραμμές πολιτικής, κωδικοποιήθηκαν και εγγράφηκαν ως δογματικές καταστατικές αρχές της ευρωπαϊκής περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση των ανωτέρω αρχών εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως συμπυκνώνονται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο εγχείρημα της Ο.Ν.Ε. Όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στην απελευθέρωση της κίνησης του κεφαλαίου και στον ταυτόχρονο περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων της εργασίας στη θεσμική «ανεξαρτητοποίηση» από κάθε δημοκρατικό πολιτικό έλεγχο της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, την αποεθνικοποίηση της νομισματικής πολιτικής με το ευρώ, την αυστηρά επιτηρούμενη δημοσιονομική ‘εθνική’ πολιτική, την ολιγαρχική - αντιδημοκρατική δομή και λειτουργία. Το κοινωνικό έλλειμμα, αίτιο και αποτέλεσμα του δημοκρατικού ελλείμματος, χαρακτηρίζει τη συγκρότηση και τις πολιτικές της Ε.Ε. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υπό την ηγεμονία της εκσυγχρονιστικής - αστικής τάσης, ως εκφραστές των κυρίαρχων κρατικών στρατηγικών μετατράπηκαν σε σοσιαλφιλελεύθερα, ταύτισαν την αριστερά με το φιλελευθερισμό και αποδέχθηκαν τη λογική του νεοφιλελεύθερου «μονοδρόμου».
Το διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ηγεμονική μερίδα της κεφαλαιοκρατίας, καθοδηγεί τα εγχειρήματα καπιταλιστικών περιφερειακών ολοκληρώσεων, συγκροτώντας τη δικτατορία των αγορών. Οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ, αντανακλούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις των ολοκληρώσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού στοχεύοντας στους λεγόμενους αδύνατους κρίκους του συστήματος της ευρωζώνης, δηλαδή τους εθνικούς σχηματισμούς της Πορτογαλίας, Ιταλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας (που στη γλώσσα των χρηματιστών και των βαλέδων τους, ονομάζονται PIIGS). Η αδυναμία του παγκόσμιου καπιταλισμού να θεραπεύσει τις διογκούμενες αντιφάσεις όπως αυτές εκδηλώνονται στην ανώτερη φάση της εξέλιξής του, που σηματοδοτεί ο κερδοσκοπικός καπιταλισμός- και όχι απλά μια μορφή του καπιταλισμού που μπορεί να αντικατασταθεί από μια άλλη πιο ανθρώπινη- εκφράζεται σε νομισματικό επίπεδο στο τρίγωνο δολαρίου- ευρώ- γουάν και προϊόντος του χρόνου σε γεωπολιτικό με την όξυνση στην Ασία αλλά και στις σχέσεις ΗΠΑ- Κίνας.
Αναμφίβολα, οι χώρες της Μεσογείου κυρίως, είναι οι αδύνατοι κρίκοι της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας του χώρου της Ο.Ν.Ε., ακριβώς επειδή η λογική και οι πολιτικές της ευρωζώνης αντανακλούν και αναπαράγουν το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών της Ευρώπης. Ακριβώς επειδή η λογική του σκληρού ευρώ στρέφεται εναντίον της ισόρροπης ανάπτυξης της ευρωζώνης και της πραγματικής σύγκλισης, ενισχύοντας περαιτέρω τις ισχυρές οικονομίες εις βάρος των πιο αδύναμων, αλλά και μεταφέροντας πλούτο προς τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα.
Οι διάφοροι ευρωγραφειοκράτες, κομισάριοι και λοχίες του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, επιχειρούν και δυστυχώς επιτυγχάνουν – μέχρι τώρα - να επιβάλλουν τις αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές πολιτικές τους στις εθνικές κυβερνήσεις (πολλές από τις οποίες με μεγάλη προθυμία έτσι κι αλλιώς τις εκτελούν), με στόχο να πληρώσουν την κρίση τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι συνταξιούχους, οι αγρότες, οι μικροί και μεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι, επιτυγχάνοντας έναν τρίτο γύρο βίαιης αναδιανομής εισοδήματος προς τα πάνω. Αυτός είναι ο πυρήνας της αστικής στρατηγικής στη συγκυρία, αυτό υπαγορεύουν οι «αγορές». Πρόκειται για μια επιχείρηση γιγαντιαίας αναδιανομής του παραγώμενου πλούτου σε βάρος των «από κάτω» και υπέρ των «από πάνω», με στόχο την κρίση του καπιταλισμού να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Ειδικότερα η χώρα μας βρέθηκε στο επίκεντρο των επιθέσεων διότι πράγματι ανήκει στους αδύνατους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της ευρωζώνης και επιπλέον διότι μόλις έχει εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ, με διακηρυγμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε μια κατεύθυνση αναθέρμανσης της οικονομίας, τόνωσης της ζήτησης και αύξησης των δημοσίων δαπανών, δίνοντας ένα «κακό παράδειγμα» για τα συμφέροντα των αγορών στην Ελλάδα και διεθνώς. Τα ανωτέρω σε συνδυασμό με τη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ στην προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά και τη θέση του Κινήματος στις πρόσφατες ευρωεκλογές για ανάγκη αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας, οδήγησαν τμήματα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας στην άσκηση συνεχών πιέσεων στη νεοεκλεγμένη κυβέρνηση προκειμένου να αναιρέσει το πρόγραμμά της και να υποχωρήσει από τις δεσμεύσεις της στον ελληνικό λαό. Μετά από τις πρώτες 100 ημέρες, όπου ουσιαστικά τα αντιφατικά μηνύματα που έστελνε η κυβέρνηση ήταν εκδήλωση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, το διάγγελμα του Πρωθυπουργού και το πρόγραμμα σταθερότητας που κατέθεσε προς έγκριση στην Κομισιόν, ύστερα από την ανάκριση του Νταβός, δείχνουν ότι η κυβέρνηση συνθηκολόγησε με τους λοχίες της δικτατορίας των αγορών καταστρατηγώντας την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, θεμελιώδη καταστατική αρχή κάθε ευρωπαϊκού συντάγματος (αλλά όχι της ευρωσυνθήκης της Λισσαβώνας) και ιδρυτική αρχή του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, σύμφωνα με τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη.
Με ανακοίνωση μας, την 1η Οκτωβρίου 2009 και ενόψει των επικείμενων εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, προειδοποιούσαμε μεταξύ άλλων ότι το διευθυντήριο μαζί με την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και με τμήματα της κατεστημένης πολιτικής ελίτ της χώρας, που πειθήνια υπηρετούν τα συμφέροντα του οικονομικού κατεστημένου θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις προς την κυβέρνηση να μην εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να ασκήσει πολιτική στη βάση του Συμφώνου Σταθερότητας. Επισημαίναμε επίσης ότι η στήριξη που μπορεί να προσφέρουν κάποιες στιγμές τα Μ.Μ.Ε. έχει πάντα προσωρινό χαρακτήρα, είναι εικονική, κάλπικη και επικίνδυνη για ένα σοσιαλιστικό κίνημα που επιδιώκει να εκπροσωπήσει τους μη προνομιούχους. Αποτελούν στη βασική τους κατεύθυνση προπαγανδιστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που επιχειρούν να περάσουν την κυρίαρχη γραμμή της κεφαλαιοκρατίας, ως καθολικό εθνικό συμφέρον. Όμως η δύναμη για ένα σοσιαλιστικό κίνημα δεν είναι οι «κάλπικοι και εφήμεροι φίλοι» των Μ.Μ.Ε., το θλιβερό κατάντημα ορισμένων εκ των οποίων παρακολουθούμε καθημερινά – όσο αντέχεται- στο δελτίο των 8, αλλά ο οργανωμένος δρων λαός, οι κομματικές του οργανώσεις, τα συνδικάτα και τα κοινωνικά λαϊκά κινήματα.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι το κόμμα των αγροτών, των εργατών, των υπαλλήλων, των νέων, των φοιτητών, των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών, των επιστημόνων και των αυτοαπασχολουμένων. Είναι η έκφραση της ελπίδας και της προοπτικής του λαού μας, δίνοντας δημοκρατικά και σοσιαλιστικά περιεχόμενα στην «αγωνία αυτού του τόπου για ζωή»... Δεν είναι και δεν θα γίνει το κόμμα του διευθυντηρίου, των τραπεζιτών, του ΣΕΒ, των κάθε λογής παπαγάλων.
Απαίτηση του ελληνικού λαού είναι η εθνική, κοινωνική, δημοκρατική, παραγωγική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση της χώρας, όπως εκφράστηκε με τη μεγάλη λαϊκή νίκη στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και την εκλογική συντριβή της δεξιάς. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως αποδέκτης, εκφραστής και εντολοδόχος της λαϊκής ετυμηγορίας, καλείται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των εργαζομένων και της νεολαίας. Να τιμήσει την εμπιστοσύνη του λαού. Κριτήριο των πολιτών και μέτρο αξιολόγησης του κυβερνητικού έργου είναι η πορεία ανασυγκρότησης της χώρας με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Εθνικό συμφέρον δεν είναι το καπιταλιστικό συμφέρον μεταμφιεσμένο στο ουδέτερο υπερταξικό συμφέρον της χώρας. Εθνικό συμφέρον είναι ότι ταυτίζεται με τα συμφέροντα του λαού και με το αναφαίρετο δικαίωμα της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του. Γιατί το έθνος είναι ο λαός και όχι η οικονομική ολιγαρχία του τόπου. Με τα λόγια του ποιητή, εθνικόν είναι το αληθές. Όχι η προπαγανδιστική τρομοκρατία των κεφαλαιοκρατών...
Ζητάμε
ü Αναθεώρηση του Προγράμματος Σταθερότητας. Η κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό στις 4 Οκτωβρίου 2009. Αναθέρμανση της οικονομίας, κοινωνικός και αναπτυξιακός προσανατολισμός του κράτους, συγκρότηση δημόσιου πυλώνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενίσχυση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, τόνωση της ζήτησης, στήριξη του λαϊκού εισοδήματος, κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενίσχυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης μέσα από την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής, δίκαιο φορολογικό σύστημα, ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. και της δημόσιας παιδείας σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
ü Έκδοση ευρωομολόγου με χαμηλό επιτόκιο για τη στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας από την επίθεση των τοκογλύφων των αγορών αλλά και ως απόδειξη της αυτονόητης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Πολιτικός έλεγχος και δημοκρατική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
ü Μάχη για την κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
ü Κομβικές τομές για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας μας ενάντια στον παρασιτισμό.
ü Αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας μέσα από την περιστολή της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, μέσα από την αποτελεσματική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την πραγματική φορολόγηση των διαφυγόντων επιχειρηματικών υπερκερδών.
ü Όχι στο λαϊκισμό που με τη χρήση θεωριών περί κοινωνικού αυτοματισμού διαλύει την κοινωνική ενότητα και αλληλεγγύη του λαού, με στόχο να υποστούν τα λαϊκά στρώματα το κόστος από μία κρίση για την οποία δεν ευθύνονται και που ήδη έχουν χρυσοπληρώσει.
ü Μαζική και αγωνιστική συμμετοχή των συντρόφων και φίλων του Κινήματος στις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτων εναντίον της πολιτικής της λιτότητας.
ü Άμεση συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. - Σύγκληση συνεδρίου θέσεων του κόμματος τον Μάρτιο 2010.
ü Πραγματοποίηση συνεδρίου ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, εργατικών κομμάτων με πρωτοβουλία του Κινήματος στην Αθήνα, τον Απρίλιο 2010, με θέμα τη σοσιαλιστική απάντηση στην οικονομική κρίση, την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας και την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης.
Ο δρόμος δεν είναι ούτε ο απομονωτισμός ούτε η υποταγή στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Αγώνας για μια κοινωνική Ελλάδα, σε μια δημοκρατική Ευρώπη. Το μέλλον θα είναι μακρύ...
Σχόλια