Με το ζήτημα της συνεργασίας συλλόγων, φορέων, ιδιωτών και όλα όσα απορρέουν από αυτή τη συνένωση των δυνάμεων θα ασχοληθούμε αυτή τη φορά. Είναι κοινός τόπος ότι «η ισχύς εν τη ενώση». Ωστόσο, αυτό δεν ερμηνεύεται μονοσήμαντα. Ένωση και συνεργασία δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη απορρόφηση. Δεν σημαίνει απώλεια της ταυτότητας, κατάργηση της μοναδικότητας. Δεν υποκαθιστά η ένωση την αυτονομία και τη διάκριση των μερών που επιθυμούν να συνεργαστούν! Η όποια ένωση δυνάμεων, για να έχει ορίζοντα διάρκειας και αποδοτικότητας, πρέπει να εδράζει σε αξίες και πλαίσια λειτουργίας. Πρέπει να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι και αλληλοσεβασμός όλων των εμπλεκομένων. Κανείς δεν θα πρέπει να επιδιώκει την επικάλυψη του άλλου και κανείς δεν θα πρέπει να επιζητά περισσότερο χώρο από αυτό που δικαιωματικά του ανήκει. Όλες οι πλευρές θα πρέπει να κάνουν σεβαστή την όποια πρωτοκαθεδρία του άλλου, σε μια σκέψη, σε μια ιδέα, σε έναν σκοπό, χωρίς να εποφθαλμιούν να αντικαταστήσουν την άλλη πλευρά στο ρόλο της. Και ένωση δεν σημαίνει μόνο δράση, σημαίνει και σεβασμός. Όποιος επιδιώκει την ένωση και τη συνεργασία ξέρει να στέκει, όποτε χρειάζεται, σιωπηλός και διακριτικός δίπλα στον άλλο. Γιατί η ένωση εκδηλώνεται και με την υποστήριξη τη σιωπηλή, την σεβαστική! Να ξέρεις να υπάρχεις δίπλα στον άλλο, χωρίς να θες να καπηλευτείς κάτι από το είναι του. Και να περιμένεις το κάλεσμα, τη συστράτευση στην ώρα της ανάγκης. Και φυσικά αυτό λειτουργεί μόνο και πάντα αμφίπλευρα.
Η συνεργασία προϋποθέτει, σαφώς, την ύπαρξη κοινού σκοπού. Ο κοινός σκοπός, ο κοινός στόχος και η επίτευξή του είναι η κινητήριος δύναμη που δημιουργεί πολλές φορές την ανάγκη συνεργασίας –συνδιοργάνωσης κ.ο.κ. Η συνένωση γνώσεων, χρημάτων, ιδεών κ.ά. δημιουργούν, συνήθως, άριστες προοπτικές για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού. Για να επιτύχει, όμως μια συνεργασία, μια συνδιοργάνωση ή οποιασδήποτε άλλης μορφής συνένωση θα πρέπει να υπάρχει από την αρχή ένα ξεκάθαρο πλαίσιο που θα λαμβάνει υπόψη όλους τους παράγοντες, οι οποίοι είναι πιθανό να επηρεάσουν την εξέλιξη της συνεργασίας. Οι προθέσεις, η διάθεση των δυνάμεων, η διαχείριση του αποτελέσματος είναι μόνο μερικοί παράγοντες που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη. Το ζήτημα εδώ απορρέει από τους κανόνες της κοινής λογικής. Η συνδιοργάνωση, για παράδειγμα, σπουδαίων εκδηλώσεων αποτελεί θετικό γεγονός και συμβάλει, ασφαλώς, στην καλύτερη ποιότητά τους. Ιδιαίτερα οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που βασίζονται - ή θα έπρεπε να βασίζονται - στην ανιδιοτέλεια και τον εθελοντισμό δεν πρέπει να ξεπερνούν ποτέ ούτε στο ελάχιστο τα όρια της κοινής λογικής. Όταν κάποιος επιθυμεί την όποια μορφή συνεργασίας – συνδιοργάνωσης, για οποιοδήποτε θέμα, τότε το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να διερευνήσει αν υπάρχει από όλες τις πλευρές αυτή η πρόθεση συνεργασίας και αν όλοι έχουν τον ίδιο σκοπό και επιθυμούν να ακολουθήσουν την ίδια μεθοδολογία. Επίσης, οφείλει να σέβεται τους συμμέτοχους σε αυτή τη συζήτηση και να μην θεωρεί ότι υπάρχει μόνο μία οπτική γωνία. Θα πρέπει να ξεκινάει την προσπάθειά του από μια βάση συνομιλίας και όχι από μια βάση δεδομένων, των δικών του δεδομένων.
Και ας μη ξεχνάμε αυτό που ο θυμόσοφος λαός μας λέει, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους…
Σχόλια