ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ανένταχτων σοσιαλιστών
για την Κοινωνική Δημοκρατία
http://www.neosagonistis.gr/, neosagonistis07@gmail.com
«Βαρβαρότητα είναι οι πολιτικές που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Οι πολιτικές που καταδικάζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στη φτώχεια και την ανεργία… Βαρβαρότητα είναι οι πολιτικές που αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν, με καινούριους άδικους φόρους… Είναι πολιτική βαρβαρότητα να αφήνεις τους κερδοσκόπους ασύδοτους και ύστερα να καλείς τους πολλούς, το λαό, τον πολίτη, εκείνους που δεν φταίνε σε τίποτα για την κρίση, να πληρώσουν τα σπασμένα».
Γιώργος Παπανδρέου, Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ομιλία στη Λαμία, 24.5.2009
Λιγότερο από ένα χρόνο μετά αυτές οι διαπιστώσεις είναι περισσότερο επίκαιρες από τότε. Απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθώντας, όπως ισχυρίζεται, να κάνει αξιόπιστη τη χώρα στους δανειστές της, και γίνεται όλο και πιο αναξιόπιστο το ίδιο έναντι των πολιτών που έχει δημοκρατικό καθήκον να εκπροσωπεί, η μόνη ελπίδα αυτή τη στιγμή του έκπληκτου και απογοητευμένου λαού είναι ο ανυποχώρητος αγώνας. Ο αγώνας αυτός σήμερα δεν έχει ακόμα πολιτική έκφραση. Διεξάγεται μέσω του συνδικαλιστικού κινήματος. Ο συνδικαλισμός στη χώρα μέχρι τώρα ανεπαρκής και πολλές φορές διαβρωμένος ή και διεφθαρμένος, βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευθύνη, πρόκληση και ευκαιρία: να δώσει στους εργαζόμενους - μισθωτούς, αγρότες και αυτοαπασχολούμενους – τη δυνατότητα να ανακαλύψουν τη δύναμη και την αξία της συλλογικότητας, του κοινού αγώνα, της αλληλεγγύης. Αυτό το ανασυγκροτημένο κίνημα μπορεί να αποτελέσει μια ισχυρή βάση για την πολιτική ανανέωση που αναζητά ο λαός και έχει ανάγκη η χώρα. Αυτός ο αγώνας μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για τον ηθικό επανεξοπλισμό της δημόσιας ζωής, που θα αναζωογονήσει τη δημοκρατία, θα της δώσει ουσία και περιεχόμενο και θα ανοίξει το δρόμο για βαθιές κοινωνικές αλλαγές.
Το πλήρες κείμενο της συμφωνίας με το ΔΝΤ πρέπει να δοθεί άμεσα στη δημοσιότητα. Τα πρακτικά των διαπραγματεύσεων να κατατεθούν στη Βουλή. Αυτά σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα είναι αυτονόητη υποχρέωση. Στην Ελλάδα ούτε η κυβέρνηση το έκανε, παρά τις διακηρύξεις περί διαφάνειας, ούτε η αντιπολίτευση το ζήτησε. Γιατί άραγε; Ο λαός που καλείται να πληρώσει δικαιούται να γνωρίζει. Για παράδειγμα, δικαιούται να γνωρίζει ότι από την χρηματοδότηση των 110 δις ευρώ που θα λάβει η Ελλάδα στην τετραετία 2010 – 2013, πάνω από 10 δις (ίσως και 15) θα δοθούν στις τράπεζες ως ενίσχυση.
Καθήκον κάθε πολίτη είναι να ξεπεράσει το φόβο, να νικήσει την απαισιοδοξία, να χτίσει την ελπίδα. Την ελπίδα που δεν μπορεί να εναποτεθεί σε βαρόνους της πολιτικής και σε παρωχημένα σχήματα, σε ευνοούντες και ευνοούμενους των συμφερόντων. Καθήκον κάθε αγωνιζόμενου Έλληνα σήμερα είναι να υπερβεί τους διαχωρισμούς και να αποκρούσει τα ψέματα με τα οποία προσπαθούν να επιβάλουν οι ξένοι δυνάστες - δανειστές και το ντόπιο κατεστημένο.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι της χώρας δεν δημιούργησαν τα ελλείμματα, ούτε οι αμοιβές και οι συντάξεις τους προκάλεσαν το δημόσιο χρέος. Χρέος δημιουργήθηκε από τις «μεγάλες ιδέες» και τις ιδεολογικές εμμονές των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Αλήθεια, πόσο κόστισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Πόσο κόστισαν οι «εθελούσιες» έξοδοι από τις ιδιωτικοποιούμενες ΔΕΚΟ, τα μπόνους, τα πρόωρα εφάπαξ και οι πρόωρες συντάξεις; Ποιοι επωφελήθηκαν απ’ αυτά και πόσο; Γιατί το Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων πληρώνει δικαστές και παπάδες που δεν πλήρωσαν εισφορές σ’ αυτό; Γιατί το Δημόσιο καλύπτει, εν μέρει, ζημιές από απάτες ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών με χρήματα του Ταμείου των Δημοσίων Υπαλλήλων; Γιατί δεν γίνονται μετατάξεις στις γραμματείες των αστυνομικών τμημάτων και εξαγγέλλονται προσλήψεις αστυνομικών; Ποιος λογοδότησε για τα δομημένα ομόλογα; Ποιος επωφελήθηκε απ’ αυτό; Πού είναι τα λεφτά;
Γιατί η κυβέρνηση επικαλείται ότι δεν κόβει τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, κάτι που σύμφωνα με τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, ουδέποτε ετέθη απ’ αυτούς, την ίδια στιγμή που, σε συνθήκες κρίσης, διευκολύνει τις απολύσεις, μειώνει τις αποζημιώσεις απόλυσης και μεταφέρει το βάρος της ανεργίας στις οικογένειες για να μην πληρώσει επιδόματα; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα στο μισθό και τη διαβίωση των πολιτών από την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων που προωθείται; Γιατί να ελαστικοποιηθεί η εργασία και όχι τα κέρδη; Γιατί μειώνονται οι αποδοχές των νέων σε μια χώρα με έντονο δημογραφικό πρόβλημα; Με ποιον τρόπο η μείωση των μισθών θα βοηθήσει τα δημόσια έσοδα όταν μάλιστα δεν υπάρχει παραγωγική ανασυγκρότηση και μειώνονται δραστικά οι δημόσιες επενδύσεις;
Τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν χτυπούν επίσης, και συγκεκριμένα με φορολογικές και άλλες ρυθμίσεις, αλλά και ως ψυχολογικό κλίμα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Συνολικά ο λαός απειλείται με πτώχευση. Προβλέπουν ύφεση το 2010 και το 2011 αθροιστικά πάνω από 6% του ΑΕΠ και στη συνέχεια, ως δια μαγείας οριακή ανάπτυξη, ενώ μειώνουν κατά 2,5 δις ευρώ τις δημόσιες επενδύσεις. Και μην ξεχνάμε, αυτά που θα αντληθούν από το υστέρημα του λαού θα κατευθυνθούν στις τσέπες των ξένων τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Η ντόπια άρχουσα τάξη, για μια ακόμα φορά στην ιστορία της παραδίδει τη χώρα στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, αρκεί να διαφυλάξει τα κέρδη που σώρευσε το προηγούμενο διάστημα από την υπερεκμετάλλευση όλων μας, βάζοντας παράλληλα τα θεμέλια για νέα συσσώρευση πλούτου.
Τα δάνεια που μας δίδονται ως στήριξη από τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν επιτόκιο διπλάσιο ως τριπλάσιο από το επιτόκιο με το οποίο δανείζονται τα ίδια. Για κάθε ένα ευρώ που μας δανείζουν μπορούν να έχουν άτοκο (με τόκους δηλαδή που θα πληρώνουμε εμείς) άλλο ένα ή και δύο. Κι αυτό το λένε «βοήθεια» και «στήριξη». Αυτό θεωρείται «επιτυχία»!
Η χώρα καταδικάζεται σε πολυετή ύφεση και λιτότητα, σ’ έναν φαύλο κύκλο διαρκούς αποπληρωμής χρεών και αποδιάρθρωσης του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού. Οι αδηφάγες αγορές έλαβαν το μήνυμα ότι όσο πιέζουν, τόσο περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα θα λάβει το εγχώριο υποταγμένο σ’ αυτές πολιτικό σύστημα. Πρέπει να πάρουν το μήνυμα της αποφασιστικής λαϊκής καταδίκης και της καθολικής αντίστασης στην εξαθλίωση από την ελληνική κοινωνία, το λαό, τους εργαζόμενους.
Ο αντιλαϊκός δρόμος είναι αδιέξοδος. Σημαίνει την περαιτέρω αποδιάρθρωση της χώρας, υποβάθμιση και εξαθλίωση του λαού της, νέο κύμα μετανάστευσης των πιο προσοντούχων νέων, μετατροπή της Ελλάδας σε νεοαποικία, υποταγμένη σε ξένους «προστάτες» και περιφερειακούς δυνάστες. Η απόρριψη των μέτρων, ο ανυποχώρητος αγώνας εναντίον τους είναι απαραίτητα αλλά όχι αρκετά. Χρειάζεται ένα πολιτικοοικονομικό εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα επιτρέψει να πάρουμε τον άλλο δρόμο ενάντια στη διάλυση και την παρακμή. Είναι επιτακτική η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, με όρους δημοκρατίας και δικαιοσύνης, που να αφορά πριν απ’ όλα την υπάρχουσα σήμερα γεωργία, κτηνοτροφία, βιομηχανία που πρέπει να διατηρηθούν και αναπτυχθούν. Δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ για πανωτόκια στους ξένους τραπεζίτες και τοκογλύφους!
Είναι λοιπόν απαραίτητη η αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μείωσή του, λογικά επιτόκια, επιμήκυνση πληρωμής, περίοδος χάριτος κ.α. θα δώσουν τους απαραίτητους πόρους για την παραγωγική αναδιάρθρωση και μαζί με έντιμη διαχείριση και το σταμάτημα της λεηλασίας από επιτήδειους, θα εξαφανίσουν τα τρέχοντα ελλείμματα και θα αποκλείσουν τον σχηματισμό νέων. Η εθνικοποίηση και το συμμάζεμα των τραπεζών, ιδιαίτερα τώρα που η κυβέρνηση ενεργοποιεί το νόμο της προηγούμενης, παρέχοντάς τους μέσα στη δημοσιονομική κρίση, εγγυήσεις και ρευστότητα ύψους 12 δις, είναι αναγκαία και αναπόφευκτη. Αναπροσανατολισμός της γεωργίας με κεντρικό στόχο την υποκατάσταση των εισαγωγών στα αγροτικά προϊόντα και τη διατροφική επάρκεια της χώρας. Μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς με την αγορά όχι όπλων αλλά πυρομαχικών για τα υπάρχοντα, μέρος των οποίων μπορεί να παραχθεί στη χώρα, ώστε η χώρα να έχει ισχυρή άμυνα, αν οι διεθνείς τραπεζίτες σκεφτούν να επαναλάβουν το 1897.
Ένα πολιτικό σχέδιο που ανασυγκροτεί τη χώρα, ανορθώνει την οικονομία, παρέχει συνοχή στην κοινωνία και αυτοπεποίθηση στον λαό, μπορεί να κινητοποιήσει τους απλούς πολίτες, τις λαϊκές τάξεις και τα μεσοστρώματα, σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, η οποία μέσα από σκέψη, δράση και δουλειά θα δώσει την απάντηση σ’ αυτούς που σήμερα σπρώχνουν το λαό στην εξαθλίωση, τους πολίτες στην απόγνωση, τη χώρα στη διάλυση. Αυτό το πολιτικό σχέδιο είναι η προοπτική και η δικαίωση των σημερινών αγώνων κι αυτών που έρχονται!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΝΤ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ.
ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, ΡΙΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙ!
ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Όχι στη βαρβαρότητα. Επιμένουμε σοσιαλιστικά!
Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ανένταχτων σοσιαλιστών
για την Κοινωνική Δημοκρατία
http://www.neosagonistis.gr/, neosagonistis07@gmail.com
«Βαρβαρότητα είναι οι πολιτικές που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Οι πολιτικές που καταδικάζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στη φτώχεια και την ανεργία… Βαρβαρότητα είναι οι πολιτικές που αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν, με καινούριους άδικους φόρους… Είναι πολιτική βαρβαρότητα να αφήνεις τους κερδοσκόπους ασύδοτους και ύστερα να καλείς τους πολλούς, το λαό, τον πολίτη, εκείνους που δεν φταίνε σε τίποτα για την κρίση, να πληρώσουν τα σπασμένα».
Γιώργος Παπανδρέου, Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ομιλία στη Λαμία, 24.5.2009
Λιγότερο από ένα χρόνο μετά αυτές οι διαπιστώσεις είναι περισσότερο επίκαιρες από τότε. Απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθώντας, όπως ισχυρίζεται, να κάνει αξιόπιστη τη χώρα στους δανειστές της, και γίνεται όλο και πιο αναξιόπιστο το ίδιο έναντι των πολιτών που έχει δημοκρατικό καθήκον να εκπροσωπεί, η μόνη ελπίδα αυτή τη στιγμή του έκπληκτου και απογοητευμένου λαού είναι ο ανυποχώρητος αγώνας. Ο αγώνας αυτός σήμερα δεν έχει ακόμα πολιτική έκφραση. Διεξάγεται μέσω του συνδικαλιστικού κινήματος. Ο συνδικαλισμός στη χώρα μέχρι τώρα ανεπαρκής και πολλές φορές διαβρωμένος ή και διεφθαρμένος, βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευθύνη, πρόκληση και ευκαιρία: να δώσει στους εργαζόμενους - μισθωτούς, αγρότες και αυτοαπασχολούμενους – τη δυνατότητα να ανακαλύψουν τη δύναμη και την αξία της συλλογικότητας, του κοινού αγώνα, της αλληλεγγύης. Αυτό το ανασυγκροτημένο κίνημα μπορεί να αποτελέσει μια ισχυρή βάση για την πολιτική ανανέωση που αναζητά ο λαός και έχει ανάγκη η χώρα. Αυτός ο αγώνας μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για τον ηθικό επανεξοπλισμό της δημόσιας ζωής, που θα αναζωογονήσει τη δημοκρατία, θα της δώσει ουσία και περιεχόμενο και θα ανοίξει το δρόμο για βαθιές κοινωνικές αλλαγές.
Το πλήρες κείμενο της συμφωνίας με το ΔΝΤ πρέπει να δοθεί άμεσα στη δημοσιότητα. Τα πρακτικά των διαπραγματεύσεων να κατατεθούν στη Βουλή. Αυτά σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα είναι αυτονόητη υποχρέωση. Στην Ελλάδα ούτε η κυβέρνηση το έκανε, παρά τις διακηρύξεις περί διαφάνειας, ούτε η αντιπολίτευση το ζήτησε. Γιατί άραγε; Ο λαός που καλείται να πληρώσει δικαιούται να γνωρίζει. Για παράδειγμα, δικαιούται να γνωρίζει ότι από την χρηματοδότηση των 110 δις ευρώ που θα λάβει η Ελλάδα στην τετραετία 2010 – 2013, πάνω από 10 δις (ίσως και 15) θα δοθούν στις τράπεζες ως ενίσχυση.
Καθήκον κάθε πολίτη είναι να ξεπεράσει το φόβο, να νικήσει την απαισιοδοξία, να χτίσει την ελπίδα. Την ελπίδα που δεν μπορεί να εναποτεθεί σε βαρόνους της πολιτικής και σε παρωχημένα σχήματα, σε ευνοούντες και ευνοούμενους των συμφερόντων. Καθήκον κάθε αγωνιζόμενου Έλληνα σήμερα είναι να υπερβεί τους διαχωρισμούς και να αποκρούσει τα ψέματα με τα οποία προσπαθούν να επιβάλουν οι ξένοι δυνάστες - δανειστές και το ντόπιο κατεστημένο.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι της χώρας δεν δημιούργησαν τα ελλείμματα, ούτε οι αμοιβές και οι συντάξεις τους προκάλεσαν το δημόσιο χρέος. Χρέος δημιουργήθηκε από τις «μεγάλες ιδέες» και τις ιδεολογικές εμμονές των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Αλήθεια, πόσο κόστισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Πόσο κόστισαν οι «εθελούσιες» έξοδοι από τις ιδιωτικοποιούμενες ΔΕΚΟ, τα μπόνους, τα πρόωρα εφάπαξ και οι πρόωρες συντάξεις; Ποιοι επωφελήθηκαν απ’ αυτά και πόσο; Γιατί το Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων πληρώνει δικαστές και παπάδες που δεν πλήρωσαν εισφορές σ’ αυτό; Γιατί το Δημόσιο καλύπτει, εν μέρει, ζημιές από απάτες ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών με χρήματα του Ταμείου των Δημοσίων Υπαλλήλων; Γιατί δεν γίνονται μετατάξεις στις γραμματείες των αστυνομικών τμημάτων και εξαγγέλλονται προσλήψεις αστυνομικών; Ποιος λογοδότησε για τα δομημένα ομόλογα; Ποιος επωφελήθηκε απ’ αυτό; Πού είναι τα λεφτά;
Γιατί η κυβέρνηση επικαλείται ότι δεν κόβει τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, κάτι που σύμφωνα με τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, ουδέποτε ετέθη απ’ αυτούς, την ίδια στιγμή που, σε συνθήκες κρίσης, διευκολύνει τις απολύσεις, μειώνει τις αποζημιώσεις απόλυσης και μεταφέρει το βάρος της ανεργίας στις οικογένειες για να μην πληρώσει επιδόματα; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα στο μισθό και τη διαβίωση των πολιτών από την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων που προωθείται; Γιατί να ελαστικοποιηθεί η εργασία και όχι τα κέρδη; Γιατί μειώνονται οι αποδοχές των νέων σε μια χώρα με έντονο δημογραφικό πρόβλημα; Με ποιον τρόπο η μείωση των μισθών θα βοηθήσει τα δημόσια έσοδα όταν μάλιστα δεν υπάρχει παραγωγική ανασυγκρότηση και μειώνονται δραστικά οι δημόσιες επενδύσεις;
Τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν χτυπούν επίσης, και συγκεκριμένα με φορολογικές και άλλες ρυθμίσεις, αλλά και ως ψυχολογικό κλίμα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Συνολικά ο λαός απειλείται με πτώχευση. Προβλέπουν ύφεση το 2010 και το 2011 αθροιστικά πάνω από 6% του ΑΕΠ και στη συνέχεια, ως δια μαγείας οριακή ανάπτυξη, ενώ μειώνουν κατά 2,5 δις ευρώ τις δημόσιες επενδύσεις. Και μην ξεχνάμε, αυτά που θα αντληθούν από το υστέρημα του λαού θα κατευθυνθούν στις τσέπες των ξένων τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Η ντόπια άρχουσα τάξη, για μια ακόμα φορά στην ιστορία της παραδίδει τη χώρα στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, αρκεί να διαφυλάξει τα κέρδη που σώρευσε το προηγούμενο διάστημα από την υπερεκμετάλλευση όλων μας, βάζοντας παράλληλα τα θεμέλια για νέα συσσώρευση πλούτου.
Τα δάνεια που μας δίδονται ως στήριξη από τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν επιτόκιο διπλάσιο ως τριπλάσιο από το επιτόκιο με το οποίο δανείζονται τα ίδια. Για κάθε ένα ευρώ που μας δανείζουν μπορούν να έχουν άτοκο (με τόκους δηλαδή που θα πληρώνουμε εμείς) άλλο ένα ή και δύο. Κι αυτό το λένε «βοήθεια» και «στήριξη». Αυτό θεωρείται «επιτυχία»!
Η χώρα καταδικάζεται σε πολυετή ύφεση και λιτότητα, σ’ έναν φαύλο κύκλο διαρκούς αποπληρωμής χρεών και αποδιάρθρωσης του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού. Οι αδηφάγες αγορές έλαβαν το μήνυμα ότι όσο πιέζουν, τόσο περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα θα λάβει το εγχώριο υποταγμένο σ’ αυτές πολιτικό σύστημα. Πρέπει να πάρουν το μήνυμα της αποφασιστικής λαϊκής καταδίκης και της καθολικής αντίστασης στην εξαθλίωση από την ελληνική κοινωνία, το λαό, τους εργαζόμενους.
Ο αντιλαϊκός δρόμος είναι αδιέξοδος. Σημαίνει την περαιτέρω αποδιάρθρωση της χώρας, υποβάθμιση και εξαθλίωση του λαού της, νέο κύμα μετανάστευσης των πιο προσοντούχων νέων, μετατροπή της Ελλάδας σε νεοαποικία, υποταγμένη σε ξένους «προστάτες» και περιφερειακούς δυνάστες. Η απόρριψη των μέτρων, ο ανυποχώρητος αγώνας εναντίον τους είναι απαραίτητα αλλά όχι αρκετά. Χρειάζεται ένα πολιτικοοικονομικό εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα επιτρέψει να πάρουμε τον άλλο δρόμο ενάντια στη διάλυση και την παρακμή. Είναι επιτακτική η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, με όρους δημοκρατίας και δικαιοσύνης, που να αφορά πριν απ’ όλα την υπάρχουσα σήμερα γεωργία, κτηνοτροφία, βιομηχανία που πρέπει να διατηρηθούν και αναπτυχθούν. Δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ για πανωτόκια στους ξένους τραπεζίτες και τοκογλύφους!
Είναι λοιπόν απαραίτητη η αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μείωσή του, λογικά επιτόκια, επιμήκυνση πληρωμής, περίοδος χάριτος κ.α. θα δώσουν τους απαραίτητους πόρους για την παραγωγική αναδιάρθρωση και μαζί με έντιμη διαχείριση και το σταμάτημα της λεηλασίας από επιτήδειους, θα εξαφανίσουν τα τρέχοντα ελλείμματα και θα αποκλείσουν τον σχηματισμό νέων. Η εθνικοποίηση και το συμμάζεμα των τραπεζών, ιδιαίτερα τώρα που η κυβέρνηση ενεργοποιεί το νόμο της προηγούμενης, παρέχοντάς τους μέσα στη δημοσιονομική κρίση, εγγυήσεις και ρευστότητα ύψους 12 δις, είναι αναγκαία και αναπόφευκτη. Αναπροσανατολισμός της γεωργίας με κεντρικό στόχο την υποκατάσταση των εισαγωγών στα αγροτικά προϊόντα και τη διατροφική επάρκεια της χώρας. Μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς με την αγορά όχι όπλων αλλά πυρομαχικών για τα υπάρχοντα, μέρος των οποίων μπορεί να παραχθεί στη χώρα, ώστε η χώρα να έχει ισχυρή άμυνα, αν οι διεθνείς τραπεζίτες σκεφτούν να επαναλάβουν το 1897.
Ένα πολιτικό σχέδιο που ανασυγκροτεί τη χώρα, ανορθώνει την οικονομία, παρέχει συνοχή στην κοινωνία και αυτοπεποίθηση στον λαό, μπορεί να κινητοποιήσει τους απλούς πολίτες, τις λαϊκές τάξεις και τα μεσοστρώματα, σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, η οποία μέσα από σκέψη, δράση και δουλειά θα δώσει την απάντηση σ’ αυτούς που σήμερα σπρώχνουν το λαό στην εξαθλίωση, τους πολίτες στην απόγνωση, τη χώρα στη διάλυση. Αυτό το πολιτικό σχέδιο είναι η προοπτική και η δικαίωση των σημερινών αγώνων κι αυτών που έρχονται!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΝΤ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ.
ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, ΡΙΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙ!
ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Όχι στη βαρβαρότητα. Επιμένουμε σοσιαλιστικά!
Σχόλια