Το Ζήτημα της χρεοκοπίας

Με το ζήτημα της χρεοκοπίας της χώρας μας, με τη χώρα μας δηλαδή, με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της θα ασχοληθούμε εδώ, όπως ασχολούνται και όλοι οι Έλληνες. Και είναι αλήθεια πως ως μέσος Έλληνας νιώθω όλα εκείνα τα συναισθήματα που συνοδεύουν τους συμπολίτες μας. Οργή, αγανάκτηση, απογοήτευση, προβληματισμός. Νιώθω κι εγώ μέσα μου την Εγκλωβισμένη ενέργεια, έτσι όπως την εγλώβισε σε όλους τους Έλληνες το πολιτικό μας σύστημα. Το πολιτικό μας σύστημα, που μας έμαθε να μην χρησιμοποιούμε τις δυνάμεις μας, να ζούμε παρασιτικά από το ρουσφέτι που μας προσέφεραν, όταν γονυπετείς παρακαλούσαμε για μια δουλειά. Έτσι μας έμαθε το πολιτικό μας σύστημα, έτσι μας έμαθαν οι πολιτικοί μας. Να ζούμε με την ελπίδα του βολέματος. Έτσι, με το φτηνό ρουσφέτι, για να έχουν αυτοί την ακριβή διαπλοκή. Εμείς stage, αυτοί Siemens, εμείς 400 ευρώ ανασφάλιστοι, αυτοί βαλίτσες μαύρο χρήμα.
Τώρα, αδιέξοδα παντού. Μηχανισμός στήριξης ή χρεοκοπία, δηλαδή χρεοκοπία ή χρεοκοπία. Το δίλλημα μπαίνει βασανιστικά.
Κι όμως το Ζήτημα δεν είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας. Το ζήτημα είναι η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Αυτή η χρεοκοπία στερεί από τους Έλληνες την Ελπίδα, στερεί την προοπτική. Είναι αυτή η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος που χρεοκόπησε το δικαιικό μας σύστημα, το συνδικαλιστικό κίνημα, τα ΜΜΕ, το εκπαιδευτικό σύστημα, το σύστημα υγείας, τη δημόσια διοίκηση. Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τελικά το μέλλον μας και είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που θέλει τώρα να μας σώσει. Ευτυχώς δεν πείθει. Δεν πείθει παρά τις πραγματικά καλές προθέσεις του πρωθυπουργού Γ.Α. Παπανδρέου. Δεν πείθει γιατί από τους 300, οι περισσότεροι είναι οι ίδιοι που συμμετείχαν εδώ και χρόνια, δια της σιωπής ή δια της δράσης τους, στη χρεοκοπία. Για να εξηγούμαι –επειδή δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις – θεωρώ πως από το κοινοβούλιο έχουν περάσει -και υπάρχουν και τώρα- άξιοι άνθρωποι, δυνατά μυαλά, έντιμοι πολιτικοί. Όλοι, όμως, κατέληξαν όμηροι του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Όμηροι της κομματικής πειθαρχίας, όμηροι της πολιτικής τους επιβίωσης.
Αυτή η ομηρία της πολιτικής επιβίωσης οδήγησε τους πρωταγωνιστές του πολιτικού μας συστήματος στο μοναδικό ενδιαφέρον. Η εκλογή τους και η επανεκλογή τους και η επανεκλογή τους είναι ο μοναδικός στόχος. 40 και 50 χρόνια κοινοβουλευτικού βίου, υπουργικές θητείες και άλλα κρατικά αξιώματα λες και πρόκειται για σοφούς. Ο κόμπος στο χτένι; Αδιέξοδο στην πολιτική; Υπάρχει λύση;
Στην αρχαία Ζάκρο (μια από τις πόλεις της Κρήτης) απαγορευόταν η επανεκλογή πριν την παρέλευση 10 ετών. Νομίζω πως αυτό θα ήταν μια διέξοδο, μια κάποια λύση. Να απαγορευτεί η επανεκλογή σε οποιαδήποτε δημόσιο Αξίωμα. Να απαγορευτεί η επανεκλογή! Άμεσα. Να απαγορευτεί η επανεκλογή για τους δημάρχους, τους βουλευτές, τους Πρωθυπουργούς, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Να απαγορευτεί η επανεκλογή για προέδρους πολιτιστικών συλλόγων, συνδικαλιστικών οργανώσεων και γενικά σε όλα τα δημόσια αξιώματα. Μια θητεία για όλους. Μετά στο επάγγελμά σου, στη δουλειά σου, στην προσφορά χωρίς αξίωμα, στην προσφορά με τη στάση σου, με τη συμπεριφορά σου.
Μόνο έτσι θα μπορέσει ο καθένας που ασχολείται με τα κοινά να δίνει το σύνολο των δυνάμεών του για το κοινό καλό, αφού δεν θα υπάρχει άλλος λόγος να ασχοληθεί, παρά μόνο η φιλοδοξία να προσφέρει, γνωρίζοντας μάλιστα πως ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του είναι πεπερασμένος.