Αποψή μας
Θυμάμαι συχνά την εντύπωση που μου είχε προκαλέσει μια επιγραφή κρεμασμένη στον τοίχο πίσω από το γραφείο ενός πολιτικού ανήρ της εποχής μας: "Καλοχαιρέτα τον πεζό όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός όταν θα ξεπεζέψεις". Το θυμάμαι ακόμα πιο συχνά αυτή την περίοδο, που όλα δείχνουν ότι θεσμοί και αξιώματα έχουν αρχίσει την κατρακύλα και τα γιαούρτια από τα ράφια των σουπερμάρκετ δεν φεύγουν για να ξεγελάσουν την πείνα μας, αλλά για να εκφράσουν την απαξίωση προς οτιδήποτε κατά τη γνώμη μας γυαλίζει μα δεν είναι χρυσός. Για χρόνια πολλά το αξίωμα ήταν συνδεδεμένο με τη ξεχωριστή τιμή, τη διάκριση, το άνοιγμα του δρόμου, της πόρτας, των φώτων. Όμως τα πράγματα άλλαξαν. Και άλλαξαν γιατί μια μερίδα -μεγάλη- όσων είχαν τα αξιώματα δεν τα τίμησαν, δεν τα αξιοποίησαν προς το κοινό όφελος, δεν τα σεβάστηκαν καν! Αντίθετα καβαλικέψανε και βαράγανε και τα πόδια! Και οι περισσότεροι ξεχάσανε τι γράφανε οι κρεμασμένες επιγραφές πίσω από την πλάτη τους. Κάποιοι τις κατεβάσανε κιόλας ή προσθέσανε κι άλλα τσιτάτα σε ένδειξη της απόλυτης πολιτικής υποκρισίας! Κάποιοι άλλοι αγανακτήσανε και με τον απλό λαουτζίκο που είχε το θράσος να έχει διαφορετική άποψη από την άποψή τους. Μιλήσανε για ασέβεια! Μιλήσανε για αχαριστία! Μα ξεχάσανε να κρύψουν τα αποφάγια απ το μεγάλο φαγοπότι! Και τώρα; Και τώρα ήρθαν τα γιαούρτια να τους προσγειώσουν σε μια νέα εποχή. Ήρθε η ώρα που τα αξιώματα έρχονται αντιμέτωπα με τις αξιώσεις. Αξιώσεις όχι πλέον μικρές, ψεύτικες και επίπλαστες. Όχι του τύπου διόρισέ με σ' ένα stage ή κάνε μου μια μετάθεση! Όχι αξιώσεις ξεροκόμματου, αλλά αξιώσεις πραγματικές! Γιατί τώρα πια αξιώνουμε όλοι την αλήθεια! Τη μία και καθολική! Και αξιώνουμε πλέον από τους αξιωματούχους να ξεκαβαλικέψουν και να κατέβουν δίπλα μας, να περπατήσουμε όλοι μαζί στα στενά και δύσβατα μονοπάτια που μας οδήγησαν. Γιατί ή μόνοι τους τα φάγανε και αξιώνουμε τη τιμωρία τους ή αν δεχθούμε ότι όλοι μαζί τα φάγαμε αξιώνουμε να έχουμε την ίδια τιμωρία, σε ένα κράτος που διακηρύσσει ισονομία και ισοπολιτεία! Όμως, επειδή όλοι ξέρουμε και ποιοι τα φάγανε και ποιοι θα συνεχίσουν να τρώνε όσο εμείς τους το επιτρέπουμε είναι καιρός να αξιώσουμε οι πεζοί την ανάδειξη των πραγματικών αξιών και των πραγματικών άξιων! Πεζοί και καβαλάρηδες ας αντιληφθούμε όλοι ότι πλέον αξιώματα και αξιώσεις έχουν κηρύξει τον μεταξύ τους πόλεμο!
Γιώργος Μακράκης
Σχόλια
Ιδιαίτερα μου άρεσε τούτο το κείμενο. Ξέρω πως αφετηρία σου είναι η ακέραιη προσωπική ευθύνη που πρεσβεύει κι ο Καζαντζάκης. Μαζί σου κι εγώ σ' αυτό. Αλλά έχει σημασία, χωρίς να παραγνωρίζουμε την ατομική ευθύνη εκάστου ημών να ψάχνουμε και τα βαθύτερα αίτια, που ανάγονται πάνω από ατομικές συμπεριφορές και εκτιμούν συστημικά φαινόμενα. Η φράση "μαζί τα φάγαμε" αυτό νομίζω προσπαθεί κάπως απλοϊκά να καταδείξει, δηλαδή τις ευρύτερες παθογένειες της κοινωνίας μας θυμίζοντας εκείνο το άλλο "ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν". Αξίωση για αλήθεια και αυτογνωσία. Αυτό πάνω από όλα έχουμε ανάγκη. Και αυτό προϋποθέτει τη συνειδητή απομάκρυνση μας από το λαϊκισμό του παρελθόντος. Και νομίζω ο λαός εν τη σοφία του ανταποκρίνεται. Γι αυτό άλλωστε έχουν οι Έλληνες γυρίσει την πλάτη στον παλαιοκομματικό λαϊκίστικο λόγο του Σαμαρά και συνεχίζουν να στηρίζουν την κυνέρνηση παρά τα "αντιλαϊκά" της μέτρα.
Η προσωπική ευθύνη εις εκάστου είναι η συμμετοχική ευθύνη κατά το αναλογούν μερίδιό του. Δεν ευθυνόμεθα τόσο για την επιλογή των συνδαιτημόνων μας στο φαγοπότι και πόσο έφαγε ο καθείς μας, όσο για τη συμμετοχή μας στην προετοιμασία του δείπνου ή όχι. Διότι ωραίες οι θεωρητικολογίες οι αποστασιοποιημένες, αλλά το θέμα είναι γιατί επιλέγουμε να είμαστε παρατηρητές και κριτές και να μη μπούμε στο "παιχνίδι" και ας κριθούμε...
ΥΓ Ο πειρασμός να γράψω το όνομά μου μεγάλος. Ο πειρασμός να σε πειράξω ακόμα μεγαλύτερος. Ο τελευταίος πειρασμός...να σιωπήσω