γράφει ο Γιώργος Μακράκης
Το πολιτικό μας σύστημα-κατεστημένο-προσωπικό
εξέθρεψε, όλα αυτά τα χρόνια, φασίζουσες λογικές και νοοτροπίες, νοοτροπίες
ιδιοκτησιακής λογικής της δημόσιας ζωής, αλαζονικές νοοτροπίες, μεθοδεύσεις και
τακτικές επιβολής του παραλόγου, γιατί έτσι
βόλευε. Πάντα, βεβαίως, φρόντιζε οι συμπεριφορές αυτές να είναι
κεκαλυμμένες πίσω από μια επίπλαστη δημοκρατική ταυτότητα και δεν βροντοφώναζε
την πραγματικά φασίζουσα ταυτότητά τους. Φρόντιζε να μη μπορεί κανείς να
κατηγορήσει τη φασίζουσα νοοτροπία της ιδιοκτησιακής μονοπώλησης του δημόσιου
βίου, καθώς οι άρχοντες και οι προύχουντες ήταν οι εκφραστές της λαϊκής
βούλησης νομίμως εκλεγμένοι και με τιμές ορκισμένοι στο σύνταγμα.
Τώρα, το ίδιο πολιτικό
σύστημα-κατεστημένο-προσωπικό κλαίει πάνω από το πτώμα της δημοκρατίας και
της λογικής και καταδικάζει σωστά - αλλά
δε φτάνει - τις φασιστικές πρακτικές, μιας φασιστικής οργάνωσης που
διακατέχεται από φασιστικές λογικές. Τώρα, καταδικάζει αυτές τις φασιστικές
πρακτικές και είναι έτοιμο να κρυφτεί και να κρύψει όλη αυτήν την παράλογη πορεία της
μεταπολίτευσης στο κεφάλι του… κασιδιάρη! Τώρα, αφού έδωσε χώρο στο φασισμό να
καθίσει σε διπλανά τους έδρανα, θρηνεί την πληγωμένη δημοκρατία και με υπεροχή
προτάσσει στήθη για να την υπερασπιστεί.
Το πολιτικό μας σύστημα-κατεστημένο-προσωπικό
είναι έτοιμο και τούτη τη φορά να λειτουργήσει συγκριτικά και να μας πει
«δικαιωμένο»: Είδατε πόσο δημοκράτες
ήμασταν εμείς που μας αποδοκιμάσατε με κάθε τρόπο; Η καταδίκη του «καταδικασμένου» και εγκλωβισμένου
στη δική του «λογική» Κασιδιάρη δε φτάνει. Ο κάθε κασιδιάρης γίνεται πάλι το άλλοθι για
να μας πείσει πόσο αθώοι ήταν, πόσο αχάριστοι ήμασταν, πόσο τυχεροί είμαστε που
εξακολουθεί να θέλει να μας σώσει από «κάθε
κασιδιάς κασίδα».
Το πολιτικό μας
σύστημα-κατεστημένο-προσωπικό βρήκε και πάλι το αντίπαλο δέος για να αναδείξει
τη δημοκρατική του υπεροχή και να καλύψει τη δική του ευθύνη που τόσα χρόνια το
κοιλοπονούσε για να το φέρει στο φως ακριβώς τη στιγμή που θα χρειαζόταν η
απαιτούμενη συσπείρωση και το απαιτούμενο προπέτασμα καπνού. Και μόλις άρχισαν οι ευθύνες για τα κακώς
κείμενα να αποδίδονται, βρέθηκε στο δρόμο μας ο κασιδιάρης, ως άλλος
σκουπιδιάρης να συλλέξει την οργή και την αποδοκιμασία μας. Και να στραφεί η
προσοχή μας στον προφανή κίνδυνο, στον προφανή εχθρό και να ξεχάσουμε τους
καλικάντζαρους που τόσα χρόνια πριονίζουν το δέντρο της Ελλάδας.
Εμείς, ως Πολίτες, αρκετά
ασχοληθήκαμε με τις ευθύνες αυτών που
επί δεκαετίες ανεχόμασταν, ψηφίζαμε, χειροκροτούσαμε. Τώρα πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με όλα αυτά τα φαινόμενα που ξεπερνούν κατά
πολύ τους τηλεοπτικούς δέκτες και τείνουν να γίνουν καθημερινότητα. Ως
Πολίτες πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες
μας! Έχουμε, ευτυχώς, μια δεύτερη ευκαιρία.
Στις 17 Ιουνίου, έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε μια και μόνο φορά με τη Χρυσή Αυγή. Στις 17 Ιουνίου, έχουμε την ευκαιρία να απομονώσουμε
τους κασιδιάρηδες από τη Δημοκρατία μας, αναλογιζόμενοι τους μελλοντικούς
κινδύνους και, γιατί όχι, και τους
άμεσους. Στις 17 Ιουνίου μπορούμε και
πρέπει να βγάλουμε τη Χρυσή Αυγή εκτός των Δημοκρατικών μας συνόρων.
Αν όμως με τη Χρυσή Αυγή πρέπει να ασχοληθούμε μια μόνο φορά, με τη
Δημοκρατία μας πρέπει να ασχολούμαστε κάθε μέρα…
Έτσι, λοιπόν, στις 17 Ιουνίου έχουμε
μια ακόμη ευκαιρία και για την καθημερινή μας ενασχόληση με το δημοκρατικό πολίτευμα. Έχουμε μια ευκαιρία να απομονώσουμε όλους τους
κασιδιάρηδες της δημόσιας ζωής, που με περιτύλιγμα δημοκρατίας,
κυκλοφορούν «ελεύθεροι» και την
υπονομεύουν και την υποσκάπτουν εκ
θεμελίων. Έχουμε την ευκαιρία να εντοπίσουμε και τους άλλους
κασιδιάρηδες, όχι τους προφανείς, αλλά εκείνους που εξ ονόματος της δημοκρατίας
κάνουμε κασιδιές, όχι μπροστά στις κάμερες, αλλά στα χλιδάτα γραφεία τους,
κάνοντας τη δημοκρατία να μη θυμίζει δημοκρατία και ανοίγοντας πόρτες και
παράθυρα στο φασισμό που μασκαρεμένος με άλλο όνομα γελάει πίσω από τις πλάτες
μας και περιμένει το δέντρο να πέσει στα κεφάλια μας …
Σχόλια