Του Γιώργου Μακράκη
Οι μνήμες γι αυτούς που αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία είναι ακόμα νωπές, οι ξυλοδαρμοί , οι εξορίες , οι εκτελέσεις. Φαντάζομαι πως και οι μνήμες γι αυτούς που συνεργάστηκαν με τη χούντα των συνταγματαρχών είναι ακόμα νωπές. Η χούντα των συνταγματαρχών αποτελεί πλέον μια σελίδα ιστορίας , με τους πρωταγωνιστές εν ζωή. Δεν ξέρω πόσοι αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία , πόσοι συνεργάστηκαν με τη χούντα και πόσοι απλά σιώπησαν, πάντως οι πρώτοι είναι πολλοί λιγότεροι. Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί πως αν όσοι σήμερα δηλώνουν αγωνιστές της Δημοκρατίας κατά την περίοδο της χούντας ήταν πραγματικοί αγωνιστές, η χούντα δεν θα άντεχε πάνω από ένα μήνα.
Δεν κατακρίνω εδώ όσους δεν αντέδρασαν τότε, κατανοώ την ανθρώπινη φύση , τους φόβους , την οικογένεια , το βόλεμα. Δεν κατακρίνω και αυτούς που συνεργάστηκαν , αν θέλετε, με τη χούντα των συνταγματαρχών, άνθρωποι μικροί και ταπεινοί, τιποτένιοι.
Εδώ θέλω να πω γι αυτούς, που ενώ συνεργάστηκαν, ενώ βολεύτηκαν, ενώ δεν αντέδρασαν , σήμερα έχουν το θράσος να « ανήκουν στη γενιά του πολυτεχνείου» να δηλώνουν δημοκράτες και να ασχολούνται ενεργά με το δημόσιο βίο, πρεσβεύοντας δήθεν τα Δημοκρατικά ιδεώδη. Γι αυτούς μόνο μια λέξη: Ντροπή.
Θέλω να πω και γι αυτούς που αγωνίστηκαν πραγματικά, γι αυτούς που έφεραν τη Δημοκρατία και δεν εξαργύρωσαν ποτέ των αγώνα τους. Γι αυτούς που η ζωή συνέχισε να κυλά ήρεμα, αναπνέοντας απλά τον αέρα της ελευθερίας. Γι αυτούς που δεν τους αποδόθηκαν τιμές γιατί δεν τις διεκδίκησαν. Για αυτούς μια λέξη: Μπράβο!!
Σε μια ιδανική κοινωνία πάντως, σε μια πραγματική δημοκρατία, έπρεπε να είναι γνωστοί όλοι, έπρεπε να μας ενδιαφέρουν όλοι, και οι αγωνιστές και οι υποκριτές!! Οι πρώτοι παράδειγμα προς μίμηση, οι δεύτεροι παράδειγμα προς αποφυγήν.
Οι μνήμες γι αυτούς που αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία είναι ακόμα νωπές, οι ξυλοδαρμοί , οι εξορίες , οι εκτελέσεις. Φαντάζομαι πως και οι μνήμες γι αυτούς που συνεργάστηκαν με τη χούντα των συνταγματαρχών είναι ακόμα νωπές. Η χούντα των συνταγματαρχών αποτελεί πλέον μια σελίδα ιστορίας , με τους πρωταγωνιστές εν ζωή. Δεν ξέρω πόσοι αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία , πόσοι συνεργάστηκαν με τη χούντα και πόσοι απλά σιώπησαν, πάντως οι πρώτοι είναι πολλοί λιγότεροι. Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί πως αν όσοι σήμερα δηλώνουν αγωνιστές της Δημοκρατίας κατά την περίοδο της χούντας ήταν πραγματικοί αγωνιστές, η χούντα δεν θα άντεχε πάνω από ένα μήνα.
Δεν κατακρίνω εδώ όσους δεν αντέδρασαν τότε, κατανοώ την ανθρώπινη φύση , τους φόβους , την οικογένεια , το βόλεμα. Δεν κατακρίνω και αυτούς που συνεργάστηκαν , αν θέλετε, με τη χούντα των συνταγματαρχών, άνθρωποι μικροί και ταπεινοί, τιποτένιοι.
Εδώ θέλω να πω γι αυτούς, που ενώ συνεργάστηκαν, ενώ βολεύτηκαν, ενώ δεν αντέδρασαν , σήμερα έχουν το θράσος να « ανήκουν στη γενιά του πολυτεχνείου» να δηλώνουν δημοκράτες και να ασχολούνται ενεργά με το δημόσιο βίο, πρεσβεύοντας δήθεν τα Δημοκρατικά ιδεώδη. Γι αυτούς μόνο μια λέξη: Ντροπή.
Θέλω να πω και γι αυτούς που αγωνίστηκαν πραγματικά, γι αυτούς που έφεραν τη Δημοκρατία και δεν εξαργύρωσαν ποτέ των αγώνα τους. Γι αυτούς που η ζωή συνέχισε να κυλά ήρεμα, αναπνέοντας απλά τον αέρα της ελευθερίας. Γι αυτούς που δεν τους αποδόθηκαν τιμές γιατί δεν τις διεκδίκησαν. Για αυτούς μια λέξη: Μπράβο!!
Σε μια ιδανική κοινωνία πάντως, σε μια πραγματική δημοκρατία, έπρεπε να είναι γνωστοί όλοι, έπρεπε να μας ενδιαφέρουν όλοι, και οι αγωνιστές και οι υποκριτές!! Οι πρώτοι παράδειγμα προς μίμηση, οι δεύτεροι παράδειγμα προς αποφυγήν.
Σχόλια
Η Εθνική αντίσταση έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να αναγνωριστεί και πάλι δεν τιμήθηκαν αυτοί που έπρεπε γιατί όπως πάντα επωφελήθηκαν ένα σωρό λαμόγια που ίσως δεν είχαν ούτε γεννηθεί.
Αυτό που ξεχωρίζει τους πραγματικούς "αγωνιστές" είναι το γεγονός ότι ποτέ δεν θέλησαν ή δεν θέλουν να εξαργυρώσουν την όποια προσφορά τους , αρκεί που υπάρχει η προσωπική ικανοποίηση για το ότι κάνουν χωρίς να σηκώνουν κουρνιαχτό στο πέρασμα τους .....
Αν όλοι ενεργούμε και δρούμε με αυτό τον τρόπο τότε το κράτος, εμείς , σίγουρα δεν μπορεί παρά να αλλάξει ρότα. Πότε όμως ;